Babette's sea of life

Studeren. Dat woord houdt me erg lang bezig en ik kan er erg lang over dromen. Ik hou ervan om over de toekomst na te denken en te fantaseren over van alles en nog wat. Over dat ik misschien een tussenjaar wil doen of dat ik in Engeland wil studeren. Ik heb het geluk dat ik allemaal mogelijkheden heb, alleen al dat ik de mogelijkheid heb om te studeren. Studeren is zo ver weg en toch ook weer zo dichtbij en het is allemaal een beetje eng. Over drie en een halfjaar ben ik klaar met school en sta ik er alleen voor. Ik weet bijna zeker dat ik iets wil doen waar ik creatief kan zijn en ik weet bijna zeker dat ik iets mijn schrijven wil doen. Of met media, denk aan reclame, of films. Dat niet alleen, mij lijkt het wel heel erg vet om iets met de politie te doen, maar ik weet niet helemaal goed wat. Ik heb een droom, die een beetje raar klinkt en waarschijnlijk is het iets wat wel meer meisjes van mijn leeftijd willen maar ik wil het sinds altijd al en ik heb echt een soort drang. Ik wil...

We willen het allemaal, onze naam een bekende naam maken. Iedereen heeft iets waar hij zich op stort met passie en liefde en allemaal willen we bekendheid. Acceptatie. Allemaal zien we onszelf als de slechtste, beste of als niets. Onbewust of bewust. Allemaal willen we iets bereiken. Met alle kracht in ons en allemaal werken we naar dat ene punt waar we kunnen zeggen nu ben ik trots. Allemaal willen we die mensen om ons heen hebben die wij lief hebben. We willen dat allemaal. Slechts weinigen bereiken dat waar ze naar streven. Met veel doorzettingsvermogen want onze maatschappij heeft alleen voor deze mensen plaats. Allemaal willen we dat iedereen onze naam kent, of we willen stil in een hoekje blijven. We willen allemaal iets bijzonders hebben en we willen allemaal plek innemen op de aardbol. Allemaal willen we hetzelfde. Dat gaat alleen met elkaar en anderen zijn afhankelijker van personen als andere maar alleen die, die die doorzetten halen hun doelen. Die verbeten zijn. Met half...

Vroeger had ik er nooit last van. Alle artikels die ik erover las vond ik onzin en sloegen nergens op. Nu heb ik wel last van. Die verdomde comfort zone. Misschien is het de pubertijd die toeslaat maar ik begin echt onzeker te worden. Het zijn dingen die ik wil doen en nog nooit gedaan heb en die ik dan niet durf omdat ik bang ben voor andere mensen hun reactie. Waarom? Het is volstrekt onnodig. Ik moet gewoon doen waar ik zin in heb maar ik durf niet uit mijn comfort zone te komen. Waarom maakt het me zoveel uit wat anderen van me denken? Ben ik bang dat ze me zullen uitlachen of dat er over me geroddeld wordt? Eigenlijk maakt het me niets uit omdat ik weet dat mijn echte vrienden me zullen steunen en toch durf ik het niet. Misschien omdat ik zelf ook raar naar mensen kijk die uit hun comfort zone stappen. En dat zou ik niet moeten doen, ik weet het, maar ik doe het toch en het is een slechte eigenschap. Ik moet mensen laten doen waar ze zin in hebben en geen oordeel over ze heb...

'If life doesn't give you water and sugar, your lemonade is going to suck'   Deze zin vind ik zo ontzettend kloppen. Ik ben altijd positief ingesteld. Je moet immers zo veel mogelijk lachen, het beste uit je leven maken en je leven zo leiden dat je blij bent. De spreuk: ' If life gives you lemons, make lemonade' Kennen jullie vast ook wel. Deze spreuk klopt ook. Echter... Als het leven je niet klein beetje helpt, en dan heb ik het over kansen en de juiste mensen leren kennen kan je niet succesvol zijn. Natuurlijk moet je blij zijn en eruit halen wat er in zit. En je moet niet opgeven als iets niet lukt, en je moet als het even tegenzit het positieve eruit halen. Toch heb je wel een duwtje nodig. Een hulp die er altijd voor je is en er altijd voor je zal zijn is niet eens nodig. Gewoon een paar omstandigheden, een paar mensen die je zullen helpen om daar te komen waar je wil komen. Ik heb het over studeren bijvoorbeeld, een kans die je krijgt. ' The suga...

Ik wilde als eerste zeggen, dankjewel voor alle lieve volgers die niet afgehaakt zijn als ik een tijde niets postte. Waarom ik niets postte is niet weer het simpele ik had het te druk, ik had geen inspiratie Het internet is een wrede plek en gelukkig merk ik daar niet heel veel van omdat ik niet zoveel volgers heb die iets gemeens zeggen en sowieso zeggen mijn volgers niet zo veel. Ja jongens op bloglovin zijn het er zeven. Toch is het iets wat me niet lekker zit want ik begin zo vaak een artikel en maak het niet af en dat komt door een aantal dingen.  In principe is het een leuk onderwerp, goed bedacht en zou ik er een mooi artikel over kunnen maken maar het is de druk, de druk dat het niet goed genoeg is. Dat mijn artikel niet lang genoeg is. En ook al weet ik dat niemand er iets over zal zeggen, weet ik ook dat er mensen zijn die het lezen en ik wil die weinige mensen die het lezen niet teleurstellen. Begrijp me niet verkeerd. Dit is geen schreeuw om aandacht. Dit is...

Ik weet niet zeker of ik dit online moet zetten, het is heel erg persoonlijk. Ik heb besloten dit toch te doen. Aangezien dit een persoonlijke blog is  Ik heb dit rare gevoel, het gevoel wat me bedrukt. Dat gevoel heet angst. Mijn leven gaat op het moment best wel goed, en daarmee bedoel ik eigenlijk te zeggen dat het met hockey, gitaar, cijfers en sociale vaardigheden vrij goed gaat. Het leven gaat om balans en ik geloof dat ik een tijdje geleden die balans heb gevonden. Als het dan af en toe een dipje heeft dan is dat ook niet zo heel erg. Dat is hoe ik nu denk. Vorig jaar en die jaren daarvoor had echter erg veel moeite mijn weg te vinden in deze grote wereld. De balans tussen school en mijn andere activiteiten was niet gelijk. Als het met hockey goed ging liet ik gitaar en school links liggen. En andersom.  Daardoor zat ik niet echt heel erg lekker in mijn vel en als ik thuis aankwam was ik vaak chagrijnig. De laatste tijd gaat het echter bijzonder goed. Ik beleef on...

Luister.  Ik ben het zat. De grote wereld die er niets van bakt. We maken er een zooitje van met alle oorlogen en al het geweld. Het klinkt naïef, en dat is het ook. Het is alleen niet normaal hoe groot de zooi is die we maken. Deze planeet is niet eens van ons mensen en de mensen die erop leven zijn ook van niemand. Niemand die het recht heeft om daar iemand van dood te maken. Niemand heeft het recht de planeet te vervuilen. En wie denkt dat hij dat recht wel heeft, mag mij even heel erg duidelijk uit gaan leggen van wie deze aarde dan wel niet is. En wat het dan wel niet is. Die mensen die denken dat de geweld de oplossing is en de mensen die macht willen zijn echt niet slim. Ronduit dom. Hoe kan je nou macht hebben over iets wat niet van jou is?  Hoe kan je de macht willen hebben over mensen met een eigen wil? Hoe wil je die mensen controleren? Hoe durf je te denken dat jij de baas bent over mensen, als jij niet eens een verklaring hebt waarom wij mensen op de aarde ...

Vorige delen niet gelezen?  Klik hier Lana zat naast me en volge het programma uitvoerig. Ik denk dat ze me in de gaten wilde houden maar op dat moment had ik dat niet door. Ik had niets door. Ik kon alleen maar denken aan Daan. Daans geur, Daans lichaam, Daans alles. En ik haatte het. Al zo lang draaide mijn leven alleen maar om hem en net als ik besluit hem wegteduwen uit mijn leven wordt hij vermoord. Hij was dood. Hij was echt dood. Mijn handen trilden nog steeds. Het mobiel wat naast me op de bank lag begon non-stop te trillen. Allemaal berichtjes. Ik pakte mijn telefoon en keek. Er waren veel van Lieve: Omg ik heb net gehoord wat er gebeurd is en het spijt me zo verschrikkelijk voor je! Zodra ik thuis ben (en we gaan nu meteen rijden) kom ik naar je toe!! Heey is alles okay daar? ??? Ik rijd nu weg Ik ben er over een halfuurtje Ik had geen zin om te antwoorden. Ze kwam wel, of ze kwam niet het maakte me niet heel veel uit. Het klonk gemeen, ze was immers mijn beste vr...

Dat de school begonnen is echt te merken, ik heb het zo ontzettend druk! Van elk vak heb ik een shit load aan huiswerk. Ja, ja ik moet er mee leren leven en ik weet dat het helemaal niet zo veel is. Vorig jaar heb ik helemaal niets gekregen en de stap van vorige jaar naar dit jaar is zo groot dat het af en toe een beetje veel wordt. Het voelt alsof er een grootte zee boven je is, en die zee is een grote storm, en je wil uit de storm maar je wordt er steeds diepere in gezogen, steeds diepere naar beneden. Als je je er niet uithaalt dan zak je je naar beneden voor altijd. Misschien een heel erg overdreven voorbeeld van wat ik eigenlijk probeer te zeggen. Maar wat ik bedoel is dat als je één keer je huiswerk niet maakt dat je er gevolgen van hebt. Maar ik ga niet over mijn problemen praten. Ik ga over de oplossingen praten. Ik heb echt veel geprobeerd, ik heb een week lijstje gemaakt met wat ik moet doen en dan ging eigenlijk best wel goed. Tot dit jaar, toen ging het mis, ik had ...

Hey hoi! Ik heb meerdere malen verteld dat ik Bubblesstyle echt een stomme naam vind, dat vind ik nog steeds, dus na lang nadenken is hij er, mijn nieuwe naam. Ik had echt heel erg lang nodig om deze naam te bedenken, ik wilde iets met de zee. Ik heb naar zeil begrippen gekeken maar dat werd niets. Ik wilde wel echt heel erg graag iets met de zee omdat mijn achtergrond de zee is en ik de zee altijd al mysterieus vind. De zee kan ineens los barsten en kan dan toch ook zo ontzettend kalm zijn. Het heeft me altijd aangetrokken en dat komt ook omdat ik sinds ik klein ben al zeil, maar ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om uren naar de zee staren. Hoewel ik er wel van hou om naar de zee staren vind ik erin zwemmen niet heel erg leuk. Ik vind het leuk, en ik vind het ook wel prettig als het heel warm is, maar ik vind zwemmen zelf niet echt leuk. Goed. Ik was bij Babette's sea of life. Ik was ontzettend lang aan het nadenken en ik zat in de trein op weg naar huis, en ik dacht na ov...

Hey!Hoi! Daar ben ik weer, met een nieuwe naam! Die naam leg ik nog uit maar eerst wilde ik een klein berichtje schrijven. School is begonnen en dit is alweer mijn tweede week en ik moet zeggen dat de leraren en echt zin hebben ons te bombarderen met huiswerk, ik heb al een klein toetsje gemaakt en ik heb elke dag wel een halfuur of langer huiswerk. Ik heb dit jaar Frans en ik vind het tot nu toe best wel leuk, voor het kleine toetsje had ik een 8,5 en dan merk je wel dat Franse spelling en heel erg moeilijk is. Vooral voor mij, ik heb tot nu toe alleen maar Nederlands, Duits en Engels gehad en ik heb geen Latijn dus is Frans iets compleet nieuws. Leuk! Dat zeker. Een nieuwe uitdaging. Voor de rest heb ik zes uur in de week wiskunde, wat best wel veel is. Oké ik heb vijf uur om dat we maar met vier in onze wiskunde zes klas zitten. Maar vijf uur is alsnog best wel wat en als je daar dan een uur huiswerk van krijgt dan is dat niet heel erg fijn. Verder is mijn rooster echt stom. Ik ...

Ik ben helemaal vergeten te vertellen dat er tijdens de vakantie niets online komt. Stom van me, ik weet het. In september komen er weer uitgebreide artikels maar nu heb ik zelf ook vakantie dus ga ik ook een stop op mijn blog doen. Hopelijk kunnen jullie het begrijpen en lezen jullie mijn artikels in september weer! :)

De rede dat er gisteren geen artikel online is gekomen  is omdat ik geen internet en vandaag was het internet ook met vlagen dus kon ik het artikel nu pas uploaden.  Ik begrijp er gewoon helemaal niets van. Helemaal niets. Twaalf jarige meisjes met foundation, mensen zonder pukkels met dikke lagen concealer, mensen met één puistje en een dikke laag foundation. Ik ben echt heel erg preuts was betreft make-up, al mijn vrienden zeggen dat de hoeveelheid mascara zo weinig is, is dat ze niet eens zien dat ik het op heb en concealer gebruik heel af en toe, maar ik snap er gewoon helemaal niets van. Waarom zou je vier dikke lagen op je huid smeren en je dan afvragen waarom je huid in zo een slechte conditie is. Soms wordt ik zelfs een beetje boos, al die meisjes die iedereen helemaal knap vindt maar eigenlijk zijn ze allemaal hetzelfde, allemaal een dikke laag make-up en ik vind het niet oké. Toen ik twaalf was, was ik in de ochtend binnen twintig minuten klaar. Tegenwoordig do...

Dit artikel is grof geïnspireerd op een video van Teske de Schepper op haar site: Teskuh.nl  Hoi toekomst, Wat kan ik van jou verwachten? Hoewel ik veel al van je weet, weet ik veel ook niet. De dag morgen weet ik grof, en hoe het precies gaat is geheim, want dat weet alleen jij. Ik hoop op veel leuke dingen, ik hoop op beter plannen en betere artikels, op een hoofd dat weer rustig wordt. Op minder stress en meer rust. Op tevredenheid over mezelf en het niet meer afkraken van dingen die even niet zo goed gaan. Ik hoop op mezelf die er vol voor gaat en niet meer zo twijfelt, ik die voor mezelf duidelijkheid creëer. Ik hoop dat ik leer te leven met dingen die niet zo makkelijk of leuk zijn. Ik hoop dat ik zo ga presteren hoe ik het echt kan. Ik hoop op dat ik minder driftig ben meer geduld heb en ook iemand anders eens gelijk geef. Ik hoop dat ik leer wie mijn vrienden zijn en hoe ik al mijn vrienden en familie even veel aandacht geef en ik leer voor mezelf minder...

Heel cliché, maar wat gaat de tijd toch snel. Het staat overal en iedereen zegt het. Maar dit jaar is echt bizar snel gegaan. Ik heb nog 3 dagen school, maar het voelt alsof ik net kerstvakantie heb. Het is alweer juli! En dit schooljaar is voorbij gevlogen. Misschien komt omdat ik veel zelfstandiger dingen ben gaan doen. Ik was veel in de stad en veel bij vrienden. En misschien komt het ook omdat ik van hockey club gewisseld ben en daarom allemaal leuke nieuwe mensen leerde kennen. Ik heb erg veel leuke dingen gedaan dit jaar. Maar toch twijfel ik. Had ik niet meer leuke dingen moeten doen? Is dit schooljaar niet uit mijn vingers geglipt zonder dat ik het door had? Veel plannen die ik wilde doen heb ik niet gedaan en nu is het te laat. Had ik niet meer moeten genieten van dit schooljaar? Volgend jaar wordt het immers veel moeilijker dan dit jaar.  Of heb ik het goed gebalanceerd? Ik weet het niet. Misschien had ik meer moeten en misschien ook niet maar ik vind wel dat ik terug k...

Soms wil het even niet. Na weken inspiratie en honderden artikels die je begonnen bent, lukt het gewoon even niet. Het is eventjes op en dat is menselijk. Geen mens is perfect. Lekker cliché. Maar af en toe kan je gewoon even echt niet meer hoe depressief het dan ook klink. Er is erg veel aan de hand op dit moment, en oh nee helemaal niets slechts! Heel veel hockey en ik doe veel met vriendinnen. Als ik dit schrijf morgen, als jullie dit lezen gisteren treed ik op met een vriendin en moest dit helemaal voorbereiden. Verder had ik nog heel veel te doen, ik was veel de stad in en ik huiswerk miste ook niet. Maar nu is alles voorbij en ik weet niet of de inspiratie terugkomt maar ik zal me best doen. Dat zeker. Vandaar vandaag niet heel uitgebreid artikel, gewoon een piepkleine melding.

Je zit tegenover me in de trein. Je grote donkerbruine ogen kijken in de mijne. Je lach is breed en oprecht. Je verteld over je dag. Ik kan het niet laten je te bekijken. Je leuke bruine krullen en je gezicht zijn niet heel knap maar wel heel schattig. Vind ik. Ik moet lachen om wat je zegt. Gelukkig is het geen hysterische giechel maar een normale lach. Ik zeg iets en jij moet ook lachen. Naast ons zit een vrouw die ons raar aankijkt. We lachen ons dood. Het is niet eens grappig maar zijn ogen maken me aan het lachen. Je groette me eerder op de dag ook al zo lief. Met een glimlach en je nam de tijd om te begroeten. Ik weet dat je zo moet uitstappen en ik hoop dat de laatste twee haltes nog heel lang duren. Je praat verder en ik moet lachen over hoe geïrriteerd je bent over je leraren. Ik vertel op mijn beurt hoe irritant ik mijn leraren vind. Ik beschouwde je altijd als een vriend. Ik vond je aardig en het was altijd al ietsje meer dan alleen vrienden maar de laatste tijd maakte mijn ...

Ik keek Daan's vader vol ongeloof aan. Hoe bedoelde hij dat het opzet was. Was Daan vermoord?! Ik balde mijn trillende handen in een vuist en drukte ze zo dicht samen dat ze wit wegtrokken. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist niet wat ik voelde. Was ik verdrietig? Nee, ik was vooral boos. Nee, ik was woedend. Ik was razend. Tranen stonden in mijn ogen maar ik vocht tegen ze. k spande mijn kaken op elkaar. Daan's vader keek me aan. zijn ogen stonden vol met tranen. Hij leek op Daan. Zijn ogen waren ook groen en zijn gezicht was de oudere versie van Daans gezicht. Ik haalde diep adem en probeerde mijn tranen weg te slikken. En toen verslapte ik. Ik viel huilend tegen Daans vader aan. Misschien had ik me er een ander moment voor geschaamd maar nu voelde het goed. Daans vader hielt me stevig vast, zou hij weten dat het uit was met Daan? Ik maakte me los uit zijn greep en zei:"Ik ga maar naar huis." Hij knikte. Ik liep naar mijn fiets en fietste naar huis. Er kwamen ...

Het lukt! Het lukt het lukt het lukt het lukt!!!! Ik heb al weken een wekelijkse blogpost en ik ben blij, ik ben zo ontzettend blij!! Ik merkte hoe erg ik het vond dat de artikels niet regelmatig kwamen en nu komen ze dat weer, ik heb weer artikels ingeplant staan en alles loopt op rolletjes. Het loopt zo goed dat ik erover na zit te denken om twee keer per week artikels online te zetten maar ik ben bang dat hem me dan wat teveel wordt. Ik ben bang dat ik weer in een blogdipje raak.. Dus ik denk dat ik het gewoon zo laat en tevreden ben :)

Jullie weten vrij weinig over mij. Ik plaata niet al te persoonlijke berichten op mijn blog en foto's van mijn gezicht staan er niet op. (ooit hebben ze er wel op gestaan maar ik heb ze later gewist) Ik ben vrij anoniem voor jullie. De blogs die ik lees zijn allemaal vrij open blogs en de persoon die het schreeft heeft er geen moeite mee zijn problemen op het internet te zetten en als je die persoon iets langer volgt kom je veel over hem of haar te weten. Ik vind deze blogs ook leuk om te lezen. Waarom doe ik het dan zelf niet? Ten eerste omdat ik het eng vind. Ik vins het internet sowieso een beetje eng, het is zo mega groot en ik ben er maar zo een klein deeltje van... Maar ik vind het eng foto's te delen op een openbare blog en ik weet dat je het op instragam en google net zo goed kan vinden en als iemand me wil stalken zal hij of zij genoeg informatie over me vinden maar ik vind het op een blog net wat groter. Als op instagram een vieze oude man me wil volgen kan ik hem alt...

Ik werd blij van zijn vrolijke gezicht. Ergens achter in mijn hoofd dacht ik aan Daan. Ik pakte een broodje. Iedereen keek naar Maarten en Emily en iedereen begon ze allemaal vragen te stellen. Zelfs Lana leek oprechte interesse te tonen in Maarten en Emily. Ik keek even snel op mijn mobiel. Vijf gemiste oproepen van Daan. Hield hij dan toch nog van me? Ik scrolde door mijn whatsapp en tot mijn verbazing zag ik een berichtje van Wouter. Er stond: Goede morgen! Gaat het al wat beter?  Ik moest glimlachen. Waaraan had ik hem verdient? Hij was zo ontzettend lief! Ik zag een berichtje van Daan hij was van gisteravond, en ook al wilde ik het niet open klikken won mijn nieuwsgierigheid het: Leen, kan je me alsjeblieft even bellen dan kan ik het uitleggen. Ik heb er geen zin in zo. Ik begrijp dat je boos op me bent. Waarom eigenlijk? Jij hebt het toch uitgemaakt. Ik zou verdrietig moeten zijn maar jij bent het. Waarom? Ik heb lang met Lana gepraat en haar alles verteld omdat ik dacht d...

Iedereen heeft het erover. Jongens. Iedereen wil een vriendje. Een ander thema is saai. Op mijn school heerst het 'vriendjesvirus'. Niet dat het slecht is, het vriendjesvirus, maar het zo ontzettend vermoeiend. Als er over niets anders gepraat wordt dan jongens snak ik naar een gesprek over het weer of desnoods over voetbal (waar ik zelf geen verstand van heb). Hoe oppervakkig ook ik wil gewoon even iets ander dan jongens. Zo speciaal zijn ze niet. En ik zeg niet dat ik er geen last van heb, het vriendjesvirus. Een gesprek over wie nou de leukste jongen is vind ik heerlijk. En het hebben over hoe leuk hij wel niet is doe ik vaak. Maar ik heb wel zo mijn grenzen. Sommigen op mijn school kunnen over niets anders meer hebben. En als ik het over iets anders wil hebben dan wringen ze zich in allerlei bochten om uiteindelijk weer bij het thema jongens uit te komen. Jongens, dat is ook zoiets. Waarom verschillen jongens en meisjes zo? Zo verschillend zijn ze immers niet. Jongens zi...

Ik ben blij, ik ben vrolijk. Toen ik mijn blog dipje had, heb ik zo ontzettend veel volgers verloren. Het maakte me niet heel veel uit, ik schreef voor mezelf, maar ergens merkte ik dat ik het wel jammer vond. Was mijn blog nu zo stom omdat ik me onderscheidde van de rest? Was ik niet meer interessant omdat ik niet meer een standaard beauty/fashion/lifestyle blog was? Of was het mijn persoonlijke leven dat iet interessant was? Toen ik weer begon met schrijven had ik er zo veel zin in en ik merkte ook dat ik het echt heel erg had gemist. Hoewel ik niet wilde dat er weer weken niets op mijn blog zou verschijnen wilde ik maar één keer per maand bloggen. Aan het begin had ik er zoveel zin en schreef ik vlijtig artikels en toen, het gebeurde weer. Hoe vlijtig ik ook schreef, er kwamen geen reactie's, geen volgers, geen kijkers. Deed ik het allemaal voor niets? Begrijp me niet verkeerd, ik blog niet voor de kijkers of de populariteit, ik blog voor mezelf. Toch vind ik het wel leuk al...

We stapte uit en liepen de volle kroeg in. Ik zag Lana al zitten naast Louise. We gingen naar ze toe, er waren tot onze verbazing nog plekken naast Lana en Louise vrij. We gingen naast ze zitten. Wouter raakte in gesprek met een vriend van hem en Louise was met een jongen aan het praten. Ik moest denken aan Daan, ik was maar een vriendin geweest. Ik zei tegen Lana:" Kom even mee naar buiten." Ik pakte haar hand en trok haar mee naar buiten. Eenmaal buiten zei Lana:" Wat is er? Het is stervens koud dus snel graag." "Leg uit, dat met Daan. Dat hij naar zijn andere vriendin ging." "Ja hij heeft blijkbaar een vriendin, hij wilde kijken wie hij leuker vond en nu jij het had uit gemaakt had hij zijn keuze gemaakt. Hij zei dat hij jou eigenlijk leuker vond. Maar met wie hij je bedroog was dezelfde geweest. Alleen had zij het de hele tijd uitgemaakt en toen ging hij met jou." Lana's woorden kwamen als een doffe klap binnen. Ik was de hele tijd een tw...

Ik wilde even melden dat ik voor volgende week een blogpost gepland heb staan. Ik ben er blij mee. En ik hoop, ik hoop zo erg dat één keer per week een vaste routine wordt. De reden dat ik dit even wilde vertellen is omdat ik er gewoon zo ontzettend blij om ben en ik er helemaal vrolijk van wordt. Dat was het al :) Babette

Zoals misschien gezien hebben, en misschien ook niet, is mijn lay-out(schrijf je het zo?) veranderd. Alweer. Ja mensen, ik vond de andere lay-out toch iets te winters en aangezien het lente is vond ik het tijd voor een frisse mooie levendige lay-out. Ik ben niet heel handig met computers, ik kan er mee overweg maar een echte lay-out maken of coderen of hoe dan ook kan ik niet. Ik kijk simpelweg bij blogger en zoek een mooi patroon uit, die bewerk ik dan een beetje en dan ben ik klaar. Meestal ben ik daar niet zo lang mee bezig maar dit keer wel. Of nou ja, langer dan de gebruikelijke vijf minuten. Het kwam vooral omdat ik dit keer niet echt wist wat ik wilde. Ik wilde een frisse nieuwe lay-out, maar hoe die eruit zag wist ik niet. Ik zat na te denken en dacht opeens aan mijn naam. Bubble's Style. Deze naam, ik vind hem verschrikkelijk maar het is nu eenmaal mijn naam. Ik was heel creatief toen ik hem bedacht, ik heet namelijk Babette en ik word wel vaak babie genoemd. En daar heb...

'Wat zie je er goed uit?' 'Je bent hartstikke knap' 'Wauw jij bent slim' Complimenten. Super lief allemaal, aardig. Mensen valt iets op over jou. Veel mensen houden ervan, complimenten krijgen. Ik niet. Zeg tegen mij liever:' Je bent ietsje te dik je bent niet zo slim.' Eerst zal mijn zelfvertrouwen even kleiner worden  maar dan schiet gelijk de gedachte door mijn hoofd: Ja, Babette ze heeft wel gelijk. Ga eens even hardlopen, ga even beter opletten in de klas, ga je eens even wat meer verdiepen. En ik hoef niet de hele tijd beledigingen naar mijn hoofd geslingerd en ik vind het ook leuk als ik naar lang werken een goed resultaat behaal en ik daarom dan een complimentje krijg. Maar als ik te vaak complimenten krijg, ontstaat er een soort arrogantie. Een onbewuste arrogantie en na een tijdje vallen al mijn eisen aan mezelf weg. 'Je kan het toch al, je bent toch al knap genoeg.' Terwijl.ik het juist goed vind dat ik hoge eisen heb en als ik iets ...

Lees  hier  de vorige delen Wouter zei:" Ik denk dat wij elkaar niet zullen vergeten. Tenminste dat hoop ik." "Als jij nou in Amsterdam.komt studeren." Ik glimlachte, hij ook. " Misschien wil ik wel helemaal niet studeren." " Kom op Wouter, je bent slim genoeg en anders gooi je je vwo diploma wel een beetje weg." "Klopt." " Denk gewoon aan wat je het aller leukste vind om te doen." " Het allerliefste zou ik leraar psychologie worden aan een universiteit. Het is alleen.." " Wat is er?" "Mijn ouders zijn ervan overtuigd dat ik geneeskunde moet doen. Maar ten eerste vind ik dat niet leuk en ten tweede ben ik er te dom voor." " Te dom niet. Kan je ze niet overtuigen?" "Hoe? Ze zeggen me elke dag hoe trots ze op me zullen zijn als ik een dokter ben, en ik wil ze niet teleurstellen. En ook niet kwetsen." " Als je uitlegt dat je echt iets anders wil. Ik bedoel het is jouw leven...