Dat gevoel heet angst

Ik weet niet zeker of ik dit online moet zetten, het is heel erg persoonlijk. Ik heb besloten dit toch te doen. Aangezien dit een persoonlijke blog is 

Ik heb dit rare gevoel, het gevoel wat me bedrukt. Dat gevoel heet angst.

Mijn leven gaat op het moment best wel goed, en daarmee bedoel ik eigenlijk te zeggen dat het met hockey, gitaar, cijfers en sociale vaardigheden vrij goed gaat. Het leven gaat om balans en ik geloof dat ik een tijdje geleden die balans heb gevonden. Als het dan af en toe een dipje heeft dan is dat ook niet zo heel erg. Dat is hoe ik nu denk. Vorig jaar en die jaren daarvoor had echter erg veel moeite mijn weg te vinden in deze grote wereld. De balans tussen school en mijn andere activiteiten was niet gelijk. Als het met hockey goed ging liet ik gitaar en school links liggen. En andersom.  Daardoor zat ik niet echt heel erg lekker in mijn vel en als ik thuis aankwam was ik vaak chagrijnig. De laatste tijd gaat het echter bijzonder goed. Ik beleef ontzettend veel plezier aan gitaar en hockey en mijn cijfers zijn prima. Ze kunnen beter maar voor nu ben ik er vrij tevreden mee. Laten we al het sociale niet vergeten wat daar heb ik ook genoeg tijd voor. Toch is er iets.. Iets waarvoor ik zo ontzettend bang ben, misschien is het een controle dingetje maar ik ben zo bang weer in deze wankelende levensstijl te vervallen. Ik ben een perfectionist. Wil overal de beste in zijn en neem niet genoegen met een zesje. Ik ben niet over perfectionistisch zoals anderen maar toch stel ik wel hoge eisen en leg de lat aardig hoog. Misschien soms iets te hoog. En ik merk dat ik langzaam weer aan het vervallen ben. Met school haal ik vrij slechte cijfers, ik heb geen zin om iets te doen, en zit zo nog laat aan mijn huiswerk, en ik ga te laat naar bed, wat weer zorgt voor een slecht humeur de volgende dag. En ik wil het niet, ik wil me er tegen verzetten. Ik wil gewoon de vrolijke Babette zijn, en ik wil dat mijn leventje perfect loopt. Dat zal nooit gaan. Ik weet het wel, maar ik heb in mijn leven al zoveel pech gehad dat ik vind dat ik nu een beetje geluk verdien. Misschien zijn het allemaal luxe-problemen en ik weet dat ik eigenlijk niet mag klagen, maar het zijn mijn problemen. en zolang dat mijn problemen zijn wil ik ze oplossen ook al zijn ze nog zo onnodig. Het is egoïstisch maar het is nou eenmaal zoals ik ben en ik weet dat het een slechte eigenschap is. 

Deze angst is iets waar ik al best lang over na zit te denken en het is iets wat een groot deel van mij is en ik heb al aardig een idee gekregen hoe ik ermee om moet gaan. Maar ik ben een gevoelig kind. Hoewel ik een grote mond heb, en mijn gevoelens niet wil uitten heb ik die wel. En als ik een gemene opmerking naar mijn hoofd geslingerd krijg neem ik die gelijk als heel persoonlijk. En al zou je het misschien niet gelijk denken ik huil bij de kleinste dingen. Ik geef het met een glimlach toe. Het is alleen niet fijn om het gelijk persoonlijk te nemen als iemand slecht gehumeurd is. Vooral omdat ik als ik slecht gehumeurd het op iedereen af reageer. 

Goed. Ik ben ingewikkeld. Zo ben ik, en of ik zo blijf weet ik niet. Ik ben een blij persoon, en ben van plan dat te blijven! 

 (En hopelijk ook in balans te blijven)