Ik word ziek zonder jou #9
Vorige delen niet gelezen? Klik hier
Lana zat naast me en volge het programma uitvoerig. Ik denk dat ze me in de gaten wilde houden maar op dat moment had ik dat niet door. Ik had niets door. Ik kon alleen maar denken aan Daan. Daans geur, Daans lichaam, Daans alles. En ik haatte het. Al zo lang draaide mijn leven alleen maar om hem en net als ik besluit hem wegteduwen uit mijn leven wordt hij vermoord. Hij was dood. Hij was echt dood. Mijn handen trilden nog steeds. Het mobiel wat naast me op de bank lag begon non-stop te trillen. Allemaal berichtjes. Ik pakte mijn telefoon en keek. Er waren veel van Lieve:
Omg ik heb net gehoord wat er gebeurd is en het spijt me zo verschrikkelijk voor je! Zodra ik thuis ben (en we gaan nu meteen rijden) kom ik naar je toe!!
Heey is alles okay daar?
???
Ik rijd nu weg
Ik ben er over een halfuurtje
Ik had geen zin om te antwoorden. Ze kwam wel, of ze kwam niet het maakte me niet heel veel uit. Het klonk gemeen, ze was immers mijn beste vriendin maar alles maakte me op dat moment niets uit. Ik keek naar buiten en zag dat het aan het regenen was. De deurbel ging. Lana.stond op. Lieve kwam binnen en ging naast me zitten. Haar bruine haar was doorweekt net als haar kleren. Ze ging naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Ik wilde haar wegduwen maar bedacht dat dat onbeleefd zou zijn. Ze zei:" Zullen we samen gezellig gaan lunchen?" Ik zei:" Ja, ik kleed me nog even om." Lieve knikte. Ik liep de trap op en deed een spijkerbroek, een bloemetjes blouse en een donkerblauw vestje. Daarbij deed ik enkellaarsjes aan en toen deed ik mijn donkerblauwe mantel aan. Ik liep naar beneden en voelde me gelijk een stukt beter toen ik de buitenlucht stond. We liepen naast elkaar en ik verteld Lieve wat er allemaal gebeurd was.
De volgende dag op school zat ik het tweede uur wat geschiedenis was en midden in de les kwam er een omroep dat er twee minuten stilte voor Daan was. Iedereen was stil en keek mij en zijn vrienden aan. Ik had er geen zin meer in. Het waren de langste twee minuten van mijn leven. Er waren mensen aan het huilen. Ik hoorde later dat ik lijkbleek was. Nadat de twee minuten voorbij waren had onze docent zichtbare moeite met de les verder te gaan. Maar hij kreeg de draad weer te pakken en begon vertellen. Ik vond het heerlijk om alleen maar een beetje luisteren en niet te denken aan iets anders.
Na de les kwamen er allemaal klasgenoten naar me toe en zeiden hoeveel het hen speet en ik had geen zin in een enkele. Tot slot kwamen Daans vrienden naar me toe en velen hadden tranen in hun ogen. Ik voelde me stom omdat ik niet huilde maar hoe hard ik het ook probeerde, ik kon het niet. Niet meer. Ik had al veel te veel gehuild en blijkbaar had ik geen tranen meer. Ik voelde me stom dat ik niet huilde en ik voelde me ergens ook schuldig dat ik niet huilde. Dat hoorde toch, iedereen huilde waarom ik dan niet? Tranen konden niet op zijn. Was ik zo emotieloos? Was ik anders? Vervolgens dacht aan iets anders. Daan was vermoord, en eindelijk had ik een slimme gedachte, aan een moord was ook een moordenaar. Ik was vastbesloten de moordenaar van Daan te vinden en ik drukte mijn kaken op elkaar. Ik merkte het nauwelijks dat Lieve me meesleurde naar het volgende lokaal. Ik was aan het denken over de moord van Daan. Ik durfde het eigenlijk niet, ik kon geen moord op lossen. Niet in mijn eentje. Aan de andere kant durfde ik het ook niemand te vertellen. De moord werd toch al opgelost door de politie? Ik hoefde niets meer te doen. De volgende les was Biologie. Ik haatte biologie. Ik ging zitten en nog voordat de les begonnen was liep ik naar voren naar de leraar en zei:" Sorry meneer Verlout, ik voel me niet zo goed, maar ik even naar de zuster?" Hij knikte en je zag dat hij op de hoogte was van Daan. Ik liep naar de zuster en ook zij was op de hoogt. Ze zei dat ik naar huis moest en de shock moest verwerken, ook moest ik een psycholoog bezoeken maar eigenlijk voelde ik me echt alleen maar misselijk. Dat kwam niet door een shock, en ik had ook geen psycholoog nodig. Ik was misselijk omdat ik nu serieus met een moord te maken had en ik was bang dat er een moordenaar was die het ook op mij gemunt kon hebben.
Duizelig fietste ik naar huis en eenmaal thuis ging ik in mijn bed liggen. Ik wilde Daan bellen, ik wilde Daan zo ontzettend graag bellen. Hoeveel ik er wel niet voor over had om alleen maar zijn stem te horen. Het kon nooit meer. Hij was ver weg. Veel te ver weg. En ik merkte hoeveel ik nog van hem hield. Daan was alles voor me en hoewel ik het uit had gemaakt wist ik dat hij er wel voor me was. Ook dat was niet voor eeuwig, maar hij was er wel altijd geweest. Tot voor kort. De duizeligheid nam toe en ik werd misselijk. Er klopte iemand op mijn deur en ik schrok, het was Lana. Ze kwam binnen en ging naast me zitten. Ik ging rechtop zitten en een vlaag van misselijkheid overviel me, de kamer tolde. Ik dwong mezelf rustig te blijven en de misselijkheid en de duizeligheid ebde een klein beetje weg. Lana zei:" De dood doet pijn, hé?" Ik knikte, niet in staat om iets te zeggen. "Het doet pijn, maar voor Daan zelf niet meer, het doet alleen pijn voor ons. Dat maakt het zo erg denk ik. Er is niet eens een gemeenschappelijke pijn." Tranen rolden over mijn wangen. En Lana omarmde me. Ik fluisterde:" Dankje Lana, dankje dat je er voor me bent terwijl ik er niet voor jou was." Ze zei:" Je was er wel voor me, maar op een andere manier." "Wat moet ik nou? Zonder Daan?" "Leentje, alles komt goed."
Ik merkte niet dat Lieve mijn kamer binnen stapte tot ze naast me zat en ik schrok niet, ik had niet echt een reactie. " Hoe, moet ik nou verder?" "Leen, maak je niet zo druk. Alles komt goed." "Waarom blijft iedereen dat toch zo herhalen? Jullie zien toch dat het niet goed komt, hij is dood. dood. dood. dood. Begrepen? En hij komt niet meer terug! Hij zal nooit meer terug komen! Nooit meer!" "Alles wat je kan doen is het accepteren." "Ik wil het verdomme nog aan toe niet accepteren!" "Niemand wil het accepteren Leen, dat wil echt niemand."
De dagen verstreken en ik voelde me met de dag slechter. De nachtmerrie's waren het ergste, op school probeerde ik me te concentreren maar het lukte niet en het kon me niet veel schelen ook. Mijn lichaam was slap en ik werd elke dag bleker, wat mijn rode haar nog extra accentueerde. Mijn eetlust was verdwenen en de paar happen die ik nam maakten me misselijk.
Een week na Daan's dood merkte ik pas hoe ziek ik was. Het was hetzelfde als toen het uit was tussen ons. Alleen was het de ergste vorm tot nu toe. Ik zat in mijn kamer op mijn laptop een boekverslag te typen over een boek wat ik niet had gelezen. Het raam stond open en mijn hele lichaam rilde, ik voelde me te slap op het dicht te doen. Het was winter, buiten lag sneeuw en de koude wind voelde als een vlijmscherp mes dat door mijn huid beet. Er klopte iemand op mijn deur en ik voelde er niet veel voor om de deur open te doen, dus kwam de persoon maar gewoon binnen. Het was een vrouw van een jaar of dertig, ze had haar bruine haren opgestoken en haar ogen stonden vriendelijk. Ze liep naar het raam en zei:" Vind je het erg als ik het raam dicht doe?" Ik keek haar aan en haar zorgeloze houding maakte me misselijk. Ik stond op en de vrouw was ongeveer even groot als ik. Ik zei:" Wie ben jij, en wat doe je in mijn kamer?" Ze keek me lief aan, sloot het raam en zei toen:" Ik ben Diana, je psycholoog." Dat mijn moeder deze vrouw in mijn kamer had gezet was meer dan duidelijk, ik was niet boos op haar. Ze wilde me helpen, ze wist alleen niet helemaal hoe. Diana's kalme uitdrukking begon me te irriteren maar ik zei er uit beleefdheid niets van. Ze pakte een stoel en ging zitten. Ik ging op mijn bed zitten en we zwegen voor een moment. Ik zei:" Nou, mijn ex-vriend is dood." "Weet je zeker dat je daar over wil praten?" "Daarom ben je hier toch, om over mijn ex-vriend te praten." "Nee, ik ben er om met je te praten, of niet met je te praten. Ik ben er om je te helpen. En misschien heb je die hulp helemaal niet nodig, een gezellig babbeltje kan nooit kwaad." Ze glimlachte. "Een gezellig babbeltje zit er niet in." Mijn toon was scherp en Diana schrok er van. "Begin anders met jezelf voor stellen?" " Ik ben Lena. 17 jaar en ja. Meer is er niet over mij te vertellen." " Hoi, Lena, ik ben Diana, leuk je te ontmoeten." "Zeg Diana ik ben niet zo in voor small talk. Ik praat al niet graag met vreemden en al helemaal niet over onzinnige dingen. Niet onbeleefd bedoelt." "Goed, goed Lena. Vertel me dan eens even hoe je je voelt?" " Ik voel me prima, kan je me alsjeblieft alleen laten? Ik wil graag verder met mijn boekverslag." Ze knikte en liep toen weg. Ik had sinds ik wakker was niets meer gegeten en het was nu kwart voor twee. Ik wist dat ik tenminste een half broodje moest eten. Het maakte me al misselijk als ik eraan dacht. Dat Daan dood was hoefde alleen niet te betekenen dat ik mezelf uithongerde. Langzaam liep ik naar beneden en maakte een broodje met kaas. Mijn moeder stond in de keuken, in gesprek met Diana. Toen ze me zag zei ze:" Hey lieverd, ik heb je vandaag nog helemaal niet gezien vandaag, gaat het een beetje?" "Mam, weet je wel hoe vaak ik niet gehoord heb of het wel goed met me gaat. Of er wordt tegen me gezegd dat alles goed komt, wat duidelijk niet zo is, of er wordt gevraagd of het een beetje gaat en ik ben die twee vragen spuugzat. Ik weet dat je me probeert te helpen, en ik vind je zo lief en ik waardeer het allemaal echt ontzettend, maar het meeste zou het me helpen als alles weer normaal zou worden." In gedachte plakte ik eraan vast alles weer normaal zonder Daan. Mijn moeder was niet in staat iets te zeggen en Diana zei:" We willen allemaal graag dat het weer normaal wordt Lena, alleen wordt het nooit meer normaal voor jou." "Sorry, je hebt hem nooit gekend, je hebt de relatie tussen ons nooit geweten. Misschien waren we wel al heel lang uit elkaar? Dus misschien is het beter om iemand anders te helpen, ik heb namelijk echt geen hulp nodig begrijp je?" Zonder op haar antwoord te wachten liep ik met mijn bord naar boven en ging weer aan mijn bureau zitten. Wouter schreef naar me op facebook:
Heey Lief Leentje,
Alles okay daar? Zal ik even langs komen? :)
xx Wouter
Hey Wout,
Alles prima, bij jou? Ja! Gezellig!
x Leen.
Dat was precies dat wat ik nodig had, afleiding van Wouter.
Lana zat naast me en volge het programma uitvoerig. Ik denk dat ze me in de gaten wilde houden maar op dat moment had ik dat niet door. Ik had niets door. Ik kon alleen maar denken aan Daan. Daans geur, Daans lichaam, Daans alles. En ik haatte het. Al zo lang draaide mijn leven alleen maar om hem en net als ik besluit hem wegteduwen uit mijn leven wordt hij vermoord. Hij was dood. Hij was echt dood. Mijn handen trilden nog steeds. Het mobiel wat naast me op de bank lag begon non-stop te trillen. Allemaal berichtjes. Ik pakte mijn telefoon en keek. Er waren veel van Lieve:
Omg ik heb net gehoord wat er gebeurd is en het spijt me zo verschrikkelijk voor je! Zodra ik thuis ben (en we gaan nu meteen rijden) kom ik naar je toe!!
Heey is alles okay daar?
???
Ik rijd nu weg
Ik ben er over een halfuurtje
Ik had geen zin om te antwoorden. Ze kwam wel, of ze kwam niet het maakte me niet heel veel uit. Het klonk gemeen, ze was immers mijn beste vriendin maar alles maakte me op dat moment niets uit. Ik keek naar buiten en zag dat het aan het regenen was. De deurbel ging. Lana.stond op. Lieve kwam binnen en ging naast me zitten. Haar bruine haar was doorweekt net als haar kleren. Ze ging naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Ik wilde haar wegduwen maar bedacht dat dat onbeleefd zou zijn. Ze zei:" Zullen we samen gezellig gaan lunchen?" Ik zei:" Ja, ik kleed me nog even om." Lieve knikte. Ik liep de trap op en deed een spijkerbroek, een bloemetjes blouse en een donkerblauw vestje. Daarbij deed ik enkellaarsjes aan en toen deed ik mijn donkerblauwe mantel aan. Ik liep naar beneden en voelde me gelijk een stukt beter toen ik de buitenlucht stond. We liepen naast elkaar en ik verteld Lieve wat er allemaal gebeurd was.
De volgende dag op school zat ik het tweede uur wat geschiedenis was en midden in de les kwam er een omroep dat er twee minuten stilte voor Daan was. Iedereen was stil en keek mij en zijn vrienden aan. Ik had er geen zin meer in. Het waren de langste twee minuten van mijn leven. Er waren mensen aan het huilen. Ik hoorde later dat ik lijkbleek was. Nadat de twee minuten voorbij waren had onze docent zichtbare moeite met de les verder te gaan. Maar hij kreeg de draad weer te pakken en begon vertellen. Ik vond het heerlijk om alleen maar een beetje luisteren en niet te denken aan iets anders.
Na de les kwamen er allemaal klasgenoten naar me toe en zeiden hoeveel het hen speet en ik had geen zin in een enkele. Tot slot kwamen Daans vrienden naar me toe en velen hadden tranen in hun ogen. Ik voelde me stom omdat ik niet huilde maar hoe hard ik het ook probeerde, ik kon het niet. Niet meer. Ik had al veel te veel gehuild en blijkbaar had ik geen tranen meer. Ik voelde me stom dat ik niet huilde en ik voelde me ergens ook schuldig dat ik niet huilde. Dat hoorde toch, iedereen huilde waarom ik dan niet? Tranen konden niet op zijn. Was ik zo emotieloos? Was ik anders? Vervolgens dacht aan iets anders. Daan was vermoord, en eindelijk had ik een slimme gedachte, aan een moord was ook een moordenaar. Ik was vastbesloten de moordenaar van Daan te vinden en ik drukte mijn kaken op elkaar. Ik merkte het nauwelijks dat Lieve me meesleurde naar het volgende lokaal. Ik was aan het denken over de moord van Daan. Ik durfde het eigenlijk niet, ik kon geen moord op lossen. Niet in mijn eentje. Aan de andere kant durfde ik het ook niemand te vertellen. De moord werd toch al opgelost door de politie? Ik hoefde niets meer te doen. De volgende les was Biologie. Ik haatte biologie. Ik ging zitten en nog voordat de les begonnen was liep ik naar voren naar de leraar en zei:" Sorry meneer Verlout, ik voel me niet zo goed, maar ik even naar de zuster?" Hij knikte en je zag dat hij op de hoogte was van Daan. Ik liep naar de zuster en ook zij was op de hoogt. Ze zei dat ik naar huis moest en de shock moest verwerken, ook moest ik een psycholoog bezoeken maar eigenlijk voelde ik me echt alleen maar misselijk. Dat kwam niet door een shock, en ik had ook geen psycholoog nodig. Ik was misselijk omdat ik nu serieus met een moord te maken had en ik was bang dat er een moordenaar was die het ook op mij gemunt kon hebben.
Duizelig fietste ik naar huis en eenmaal thuis ging ik in mijn bed liggen. Ik wilde Daan bellen, ik wilde Daan zo ontzettend graag bellen. Hoeveel ik er wel niet voor over had om alleen maar zijn stem te horen. Het kon nooit meer. Hij was ver weg. Veel te ver weg. En ik merkte hoeveel ik nog van hem hield. Daan was alles voor me en hoewel ik het uit had gemaakt wist ik dat hij er wel voor me was. Ook dat was niet voor eeuwig, maar hij was er wel altijd geweest. Tot voor kort. De duizeligheid nam toe en ik werd misselijk. Er klopte iemand op mijn deur en ik schrok, het was Lana. Ze kwam binnen en ging naast me zitten. Ik ging rechtop zitten en een vlaag van misselijkheid overviel me, de kamer tolde. Ik dwong mezelf rustig te blijven en de misselijkheid en de duizeligheid ebde een klein beetje weg. Lana zei:" De dood doet pijn, hé?" Ik knikte, niet in staat om iets te zeggen. "Het doet pijn, maar voor Daan zelf niet meer, het doet alleen pijn voor ons. Dat maakt het zo erg denk ik. Er is niet eens een gemeenschappelijke pijn." Tranen rolden over mijn wangen. En Lana omarmde me. Ik fluisterde:" Dankje Lana, dankje dat je er voor me bent terwijl ik er niet voor jou was." Ze zei:" Je was er wel voor me, maar op een andere manier." "Wat moet ik nou? Zonder Daan?" "Leentje, alles komt goed."
Ik merkte niet dat Lieve mijn kamer binnen stapte tot ze naast me zat en ik schrok niet, ik had niet echt een reactie. " Hoe, moet ik nou verder?" "Leen, maak je niet zo druk. Alles komt goed." "Waarom blijft iedereen dat toch zo herhalen? Jullie zien toch dat het niet goed komt, hij is dood. dood. dood. dood. Begrepen? En hij komt niet meer terug! Hij zal nooit meer terug komen! Nooit meer!" "Alles wat je kan doen is het accepteren." "Ik wil het verdomme nog aan toe niet accepteren!" "Niemand wil het accepteren Leen, dat wil echt niemand."
De dagen verstreken en ik voelde me met de dag slechter. De nachtmerrie's waren het ergste, op school probeerde ik me te concentreren maar het lukte niet en het kon me niet veel schelen ook. Mijn lichaam was slap en ik werd elke dag bleker, wat mijn rode haar nog extra accentueerde. Mijn eetlust was verdwenen en de paar happen die ik nam maakten me misselijk.
Een week na Daan's dood merkte ik pas hoe ziek ik was. Het was hetzelfde als toen het uit was tussen ons. Alleen was het de ergste vorm tot nu toe. Ik zat in mijn kamer op mijn laptop een boekverslag te typen over een boek wat ik niet had gelezen. Het raam stond open en mijn hele lichaam rilde, ik voelde me te slap op het dicht te doen. Het was winter, buiten lag sneeuw en de koude wind voelde als een vlijmscherp mes dat door mijn huid beet. Er klopte iemand op mijn deur en ik voelde er niet veel voor om de deur open te doen, dus kwam de persoon maar gewoon binnen. Het was een vrouw van een jaar of dertig, ze had haar bruine haren opgestoken en haar ogen stonden vriendelijk. Ze liep naar het raam en zei:" Vind je het erg als ik het raam dicht doe?" Ik keek haar aan en haar zorgeloze houding maakte me misselijk. Ik stond op en de vrouw was ongeveer even groot als ik. Ik zei:" Wie ben jij, en wat doe je in mijn kamer?" Ze keek me lief aan, sloot het raam en zei toen:" Ik ben Diana, je psycholoog." Dat mijn moeder deze vrouw in mijn kamer had gezet was meer dan duidelijk, ik was niet boos op haar. Ze wilde me helpen, ze wist alleen niet helemaal hoe. Diana's kalme uitdrukking begon me te irriteren maar ik zei er uit beleefdheid niets van. Ze pakte een stoel en ging zitten. Ik ging op mijn bed zitten en we zwegen voor een moment. Ik zei:" Nou, mijn ex-vriend is dood." "Weet je zeker dat je daar over wil praten?" "Daarom ben je hier toch, om over mijn ex-vriend te praten." "Nee, ik ben er om met je te praten, of niet met je te praten. Ik ben er om je te helpen. En misschien heb je die hulp helemaal niet nodig, een gezellig babbeltje kan nooit kwaad." Ze glimlachte. "Een gezellig babbeltje zit er niet in." Mijn toon was scherp en Diana schrok er van. "Begin anders met jezelf voor stellen?" " Ik ben Lena. 17 jaar en ja. Meer is er niet over mij te vertellen." " Hoi, Lena, ik ben Diana, leuk je te ontmoeten." "Zeg Diana ik ben niet zo in voor small talk. Ik praat al niet graag met vreemden en al helemaal niet over onzinnige dingen. Niet onbeleefd bedoelt." "Goed, goed Lena. Vertel me dan eens even hoe je je voelt?" " Ik voel me prima, kan je me alsjeblieft alleen laten? Ik wil graag verder met mijn boekverslag." Ze knikte en liep toen weg. Ik had sinds ik wakker was niets meer gegeten en het was nu kwart voor twee. Ik wist dat ik tenminste een half broodje moest eten. Het maakte me al misselijk als ik eraan dacht. Dat Daan dood was hoefde alleen niet te betekenen dat ik mezelf uithongerde. Langzaam liep ik naar beneden en maakte een broodje met kaas. Mijn moeder stond in de keuken, in gesprek met Diana. Toen ze me zag zei ze:" Hey lieverd, ik heb je vandaag nog helemaal niet gezien vandaag, gaat het een beetje?" "Mam, weet je wel hoe vaak ik niet gehoord heb of het wel goed met me gaat. Of er wordt tegen me gezegd dat alles goed komt, wat duidelijk niet zo is, of er wordt gevraagd of het een beetje gaat en ik ben die twee vragen spuugzat. Ik weet dat je me probeert te helpen, en ik vind je zo lief en ik waardeer het allemaal echt ontzettend, maar het meeste zou het me helpen als alles weer normaal zou worden." In gedachte plakte ik eraan vast alles weer normaal zonder Daan. Mijn moeder was niet in staat iets te zeggen en Diana zei:" We willen allemaal graag dat het weer normaal wordt Lena, alleen wordt het nooit meer normaal voor jou." "Sorry, je hebt hem nooit gekend, je hebt de relatie tussen ons nooit geweten. Misschien waren we wel al heel lang uit elkaar? Dus misschien is het beter om iemand anders te helpen, ik heb namelijk echt geen hulp nodig begrijp je?" Zonder op haar antwoord te wachten liep ik met mijn bord naar boven en ging weer aan mijn bureau zitten. Wouter schreef naar me op facebook:
Heey Lief Leentje,
Alles okay daar? Zal ik even langs komen? :)
xx Wouter
Hey Wout,
Alles prima, bij jou? Ja! Gezellig!
x Leen.
Dat was precies dat wat ik nodig had, afleiding van Wouter.
Reacties
Een reactie posten