Ik word ziek zonder jou #6

We stapte uit en liepen de volle kroeg in. Ik zag Lana al zitten naast Louise. We gingen naar ze toe, er waren tot onze verbazing nog plekken naast Lana en Louise vrij. We gingen naast ze zitten. Wouter raakte in gesprek met een vriend van hem en Louise was met een jongen aan het praten. Ik moest denken aan Daan, ik was maar een vriendin geweest. Ik zei tegen Lana:" Kom even mee naar buiten." Ik pakte haar hand en trok haar mee naar buiten. Eenmaal buiten zei Lana:" Wat is er? Het is stervens koud dus snel graag." "Leg uit, dat met Daan. Dat hij naar zijn andere vriendin ging." "Ja hij heeft blijkbaar een vriendin, hij wilde kijken wie hij leuker vond en nu jij het had uit gemaakt had hij zijn keuze gemaakt. Hij zei dat hij jou eigenlijk leuker vond. Maar met wie hij je bedroog was dezelfde geweest. Alleen had zij het de hele tijd uitgemaakt en toen ging hij met jou." Lana's woorden kwamen als een doffe klap binnen. Ik was de hele tijd een tweede keus geweest. Lana zei:" Ik vind het echt erg voor je. Het spijt me dat we vandaag niet zijn gaan shoppen. Gaan we naar binnen?" " Ja, ik kom zo." Lana liep langs me en ging de kroeg in. Ik staarde de duisternis in, tranen stroomden over mijn  wangen. Hij had me al die tijd bedrogen en al die tijd was ik maar een tweede keus geweest. Hij was een eikel, een klootzak. Niet veel later kwam Wouter naar buiten. Hij zei:"  Waar blijf je? Hey wat is er aan de hand." Ik vertelde hem wat ik net gehoord had. Tranen biggelden over mijn wangen. Wouter knuffelde me en ik snoof zijn heerlijke geur op. Zo stonden we een tijdje. Toen maakte ik me los uit zijn greep en liep ik de volle kroeg weer in. Allemaal stemmen liepen door elkaar maar ik hoorde niks meer. Ik had een dof gevoel in me. Ik hoorde ergens naast me Lana iets tegen me zeggen, ik merkte het niet, ik hoorde alleen een zoem. Een stem die maar herhaalde dat ik niets betekende. Ik had verwacht dat ik zou gaan huilen, maar ik voelde me alleen maar leeg en vermoeid. Ik draaide me om en deed mijn jas aan. De smaak in mijn mond maakte me misselijk. Al die keren dat ik met Daan had gezoend voelden  nu zo verschrikkelijk fout. Ik stond in de buitenlucht en wachtte op de tram, op dat moment kwam Wouter en zei:" Ga je naar huis?" Ik knikte, te moe om iets te zeggen. Wouter zei:" Ik breng je wel even." Schor zei ik:" Nee, Wouter... Ik red het wel, mijn huis is ver van de bar en nog verder van jouw huis, ga maar lekker plezier maken met iedereen binnen. Ik wil niet iedereens humeur verpesten." Wouter keek me aan, hij zei:" Denk je dat ik lekker kan gaan feest vieren als ik niet zeker weet of je goed thuis bent aangekomen?" Ik werd rood, Wouter was zo ontzettend lief. De tram kwam en Wouter en ik stapten in. We zaten tegenover elkaar en zwegen. Toen zei Wouter opeens:" Ik weet nog dat ik Laura met een andere jongen zag zoenen, mijn wereld stortte in. Maar ik voelde me vooral gewoon dom. Het was op dat moment zo verschrikkelijk, maar wat ik je eigenlijk wilde zeggen is dat ik weet hoe je je voelt, maar je moet weten dat je eroverheen zult komen. En dat je daarna alleen maar dankbaar bent dat het zo gelopen is." Ik probeerde te glimlachen maar het lukte niet echt. Daarom zei ik maar:" Dankjewel, jij bent echt de enige die er echt voor me is geweest." Wouter bloosde en glimlachte, toen streek hij door zijn haar en keek naar de grond.

We kwamen bij mijn huis aan en Wouter omarmde me en zei:" Het komt goed Lena." Ik knikte, bedankte hem nog een keer en liep toen mijn huis in. Daar maakte ik een broodje voor mezelf en ging toen naar mijn kamer. Ik klapte mijn laptop open en keek naar de achtergrond van mij en Daan. Snel klikte ik mijn mapje met foto's open en stelde een foto van Lana, Maarten en mij als achtergrond in. Ik keek op mijn mobieltje, ook daar had ik een foto van Daan en mij. Die veranderde ik in een foto van Lieve en mij. Toen ging ik op mijn bed liggen. De wind gierde. Ik sloot mijn ogen. Daan. Het was de enige naam aan wie ik nu kon denken. Ik was niets voor hem geweest. Opeens werd ik boos. Ik pakte mijn telefoon en toetste zonder er bij na te denken zijn nummer in. De telefoon ging een paar keer over en toen hoorde ik zijn stem zeggen:" Hallo met Daan." "Hallo, met Lena. Ben je bij je vriendin of kan ik met je praten." snauwde ik. Hij zei:" Leen, doe even rustig, ik ben zo blij dat je belt. Dan kunnen we het misschien uitpraten." "Ach, godverdomme Daan, doe niet zo schijnheilig. Tussen ons komt het nooit meer goed en jij hebt wel wat uit te leggen! Je had de hele tijd een godverdomme vriendin Daan! En nu denk je dat alles weer oké kan worden? Je hebt problemen Daan!" "Nee, Lena. Luister nou. Ik wilde kijken wie ik leuker vond en dat was jij." Ik onderbrak hem:" Daan! Ik weet alles! Vanaf punt één bedrieg je me al en ik ben het gewoon spuug en spuugzat." "Waarom bel je me dan Lena!" Daan begon nu ook boos te worden. Begreep hij dan helemaal niks? Ik gilde::" Weet je Daan, je begrijpt het toch niet!" hing toen op. Boos gooide ik mijn telefoon van me weg. Ik sprong op van mijn bed en liep naar de badkamer. Daar poetste ik mijn tanden en deed mijn pyjama aan. Toen liep ik weer terug naar mijn kamer en ging in mijn bed liggen. Langzaam viel ik in slaap.

De volgende morgen werd ik wakker en ik had verschrikkelijke hoofdpijn. Moe stond ik op en liep naar de keuken. Mijn moeder had al ontbijt neergezet. Zondag morgen. Morgen was weer school en moest ik het een hele dag met Daan uithouden. Ik zag er nu al tegenop. Langzaam ging ik aan de ontbijttafel zitten en pakte een croissantje.

Ik was aan het eten toen Maarten opeens in de deuropening stond. Ik keek hem aan en toen stond ik langzaam op en knuffelde hem. Hij keek me glimlachend aan en ik zei:" Wat doe jij nou hier!" "Ik had zin om te komen" zei hij grijnzend. Toen kwam Lana naar beneden en keek Maarten aan. Ze gaven elkaar een korte knuffel en toen ging Lana aan de ontbijttafel zitten. Haar rode haar zat in een knot en ze had haar pyjama nog aan. Ze droeg een grijs broekje en een wit topje. Maarten ging aan de ontbijttafel zitten en zei:" Emily is er ook maar die is nog even naar de wc. Niets tegen mam en pap zeggen, ze weten niet dat ik er ben." Op dat moment kwam mijn moeder de keuken binnen, toen ze Maarten zag zei ze:" Maarten?!" Maarten was aan het grijnzen. Mijn moeder knuffelde hem. Toen kwam Emily binnen. Emily was Maarten's vriendin, ik kende haar niet zo heel goed maar ze was wel aardig. Ik gaf haar een snelle knuffel en toen ging ze naast Maarten zitten. Mijn moeder riep mijn vader en hij kwam ook de kamer in. Hij gaf Maarten een stevige knuffel en ging toen ook zitten. Toen zei Maarten:" Emily en ik zijn geslaagd. We zijn klaar met onze studie's. En... we gaan trouwen." Mijn mond viel open. Emily en Maarten waren al zeven jaar samen maar dat ze gingen trouwen had ik niet verwacht. Ik wist niet wat ik moest zeggen en dus hield ik mijn mond maar. Lana was de eerste die iets zei:" Dat is.. Wow." Maar zelfs Lana kwam niet op woorden. Toen gilde ik:" Dat is geweldig! Ik ben zo ontzettend blij voor jullie!" Maarten glunderde en ik werd vrolijk om hem zo blij te zien.