Babette's sea of life

Ik tel nummers ingeprent,  ze zijn wazig.  Ik gaap kan de nummers niet meer plaatsen.  Mijn lichaam is te moe 'stop' is wat het meldt.  Ik tel,  maar eigenlijk ben ik al uitgeteld. 

Hij kijkt mij met een gemene blik aan en ik weet wat hij zal gaan doen. Zometeen pakt hij mijn bord en gooit het op te grond en gaat dreigend boven mij staan, omdat hij zich machtig moet voelen, omdat hij sterker is dan ik. Hij is immers de man en hij is degene die de 'leider' is. Ik denk niet dat ik ooit iemand heb ontmoet die een groter mannelijkheidscomplex heeft, dan hij dat heeft. Niet dat hij dat toe geeft, daar is hij te stoer voor. Hij ziet helemaal niet in dat hij een mannelijkheidscomplex heeft. Stoer doen, domineren hoort immers bij de rol van het mannelijke geslacht. Het is ongelooflijk hoe ouderwets hij nog is in zijn beeld van mannen en vrouwen. Ik begrijp niet hoe hij nog in deze maatschappij funtioneert, maar dat doet hij wel en ik ben bij hem. Samen met hem, elke dag. Ooit wilde ik dat ook echt zijn, inmiddels niet meer, eigenlijk naar de eerste klap van hem niet meer. Het is niet eens het cliché, dat hij gedronken heeft en dan slaat. Of dat hij vroeger geslage...

Mijn ogen gleden over zijn gezicht, zoals ze dat zo vaak deden de laatste tijd. Het leek alsof wij elkaar niet konden ontwijken. Minstens één keer per dag keek ik in zijn ogen, zijn grote blauwe ogen. Minstens één keer per dag dansten zijn blonde krullen in mijn blikveld. Niet dat ik het wilde, ik wilde je ontwijken, zo veel mogelijk. We zeiden niets meer tegen elkaar, niet meer. We keken elkaar alleen maar aan, zonder iets te zeggen, wat alles nog veel ongemakkelijker maakte. Nu weer, ik keek hem aan alleen maar aan, stilte. Niemand durfde, denk ik, iets te zeggen. We dachten beide aan vier weken geleden, hoe dicht wij toen bij elkaar zaten. Niet dat wij er iets van konden herinneren, maar we wisten dat er wat het gebeurd was, dat wij niet alles meer wisten, maakte het misschien nog veel erger. Uiteindelijk sloeg het nergens op, we waren beide oud genoeg om weer normaal met elkaar om te gaan, maar dat ging ik hem ook niet zeggen. We zeiden nog niets tegen elkaar, nog even niet. Voor n...

Wij strepen af en zoeken op kijken toe en luisteren wij nemen alle informatie op om dan alsnog te struikelen.

Hij probeert wel te denken,  productief te praten,  maar zijn hoofd is  bij gisternacht,  hoe zij samen 'zaten'.  De eerste die hem  vasthield, zoals iedereen het kan.  Een eerste en ook een laatste  keer, jij bent niet wat hij wil,  jij bent niet zijn plan.  Hij wil, niet nadenken  over gisteren, en jou Hij zou willen, dat het andere handen waren iemand die hij ietsje meer vertrouwd.  De snerpende beelden moeten weg, uit zijn hoofd want aan jou wil hij niet denken de beelden zijn nog lang niet gedoofd. 

Mijn lichaam dondert met een grote klap tegen de muur. Het voelt alsof mijn hersens tegen mijn schedel klappen. In mijn ooghoek zie ik allemaal mensen die naar mij kijken. Langzaam zak ik op de grond. Robin kijkt naar mij en spuugt in mijn gezicht, vervolgens loopt hij weg. Mijn hand gaat naar mijn gezicht en wordt gelijk helemaal rood. De ijzerige smaak van bloed vult mijn mond. Een grote hand helpt mij omhoog. Mijn knieën kraken, net als mijn rug. Een stem praat tegen mij, maar de woorden zijn vage klanken en ik begrijp niet wat er gezegd wordt. Mijn blikveld is troebel en mijn linkeroog is zo dik dat ik er helemaal niets uit zie. Alle geluiden om mij heen vormen een grote brei. Mijn ribben doen pijn, ik denk dat er iets gebroken is, ademenen gaat moeilijk. Door het zuurstoftekort flitsen er zwarte vlekken voor mijn toch al beperkte zichtveld. Er valt nog steeds niets te verstaan, de klanken vormen geen betekenis. In mijn zak trilt mijn telefoon en ik weet dat het mijn zusje is. ...

Ik voel mij anders dan in het verleden. Inmiddels heb ik al zo veel geleden, maar ik ben nog niet klaar voor de toekomst. Ik loop niet terug en niet naar voren. Er is geen brug naar een tijd die het heden kan verstoren. Ik wil graag vooruit, weg uit het verleden naar de toekomst staat mijn blik. Ik ben zo bang voor het huidige heden, maar naar de toekomst kan niet ik?

Trillende, bevende handen zenuwen landen met een klap, mijn benen slap. Ogen vol angst, nerveusiteit heeft een nieuwe vangst. Hij heeft mij in zijn greep, slaat me met zijn zweep, tot ik op de grond val en smeek dat hij ophouden zal. Om mij uiteindelijk toch over te geven en alhoewel mijn handen beven, merk ik dat het zo erg nog niet is en ik hem, als hij weg is, wel mis.

Ik hief mijn hoofd en keek in zijn groene ogen. Ze waren net zo waterig als de mijne. Ik deed mijn best om niet te huilen, maar het mislukte. Alles wat ik wilde, was hem nog even knuffelen, maar hij glipte tussen mijn vingers door en ik kon hem niet meer vasthouden. Ik wist dat het beter was, maar mijn hele borstkast deed pijn door de woorden die zijn mond hadden verlaten de afgelopen minuten. De tranen drupte op mijn tapijt, zijn tranen en de mijne. Mijn hele lichaam deed pijn, ik kon geen woord meer zeggen. "Het spijt me." Ik wist dat hij het meende, maar het hielp niet. Niets hielp. Ik moest gewoon accepteren dat ik zijn hand niet meer kon pakken wanneer ik wilde. Dat ik hem niet meer kon knuffelen als ik mijn niet goed voelde. Zijn lippen die nooit meer tegen de mijne botsten. De hoogtepunten van onze relatie bleven zich afspelen in mijn hoofd en ik wist niet meer zeker of dit echt zo een goed idee was. Hij draaide zich om en wilde gaan. "Wacht." Met een vragend...

De koele wind is verfrissend, verhelderend. Het is precies de wind die ik nu nodig heb. Ik moet helder nadenken, proberen niet te denken aan de afgelopen uren. Alleen maar aan de wind die de uren tot verleden tijd maakt. Ik weet dat de gebeurtenissen in die uren, herinneringen worden en ik weet dat ik ze niet kan vergeten, maar voor nu wil ik mijn best doen om ze te vergeten. Mijn oogleden sluiten zich langzaam en ik merk hoe zwaar ze zijn. Ik ben kapot, gesloopt en ik wil alleen maar slapen. Naar huis kan ik nu niet, niet na alles wat er gebeurd is. Ik doe mijn best om niet te huilen, maar het is moeilijk. Het brok in mijn keel wint het van mijn standvastigheid mijn tranen tegen te houden en langzaam druppen de waterige zoutbolletjes over mijn wangen. Ik veeg ze niet eens weg, daar heb ik de kracht niet meer voor. De beelden flitsen weer voor mijn ogen. Ik hoor de sirenes nog steeds in mijn oren suizen. Mijn stem die mijn broers naam gilt. Het blauwe licht dat mij verblind, de zwa...

Lieve regen 1 Regen lieve regen blijf hier en maak muziek. Blijf tikken op de straat en sus al mijn paniek. Lieve regen 2 Regen lieve regen laat die brandende zon niet terugkomen alsjeblieft. Laat mijn huid verkoelen en niet verschroeien alsjeblieft. Lieve Regen 3 Regen lieve regen laat die geur achter waarvan ik zo geniet. Blijf en maak de straten leeg regen zing je lied!

Mijn ogen kijken, proberen, in de jouwe te kijken, maar jouw blik is niet op mij gefocust. Wanhopig probeer ik jouw blik te vangen, maar ik durf mijn stembanden niet te gebruiken. Ik wil dat er een spontaan moment komt tussen ons, dat het gebeurd omdat het zo zou moeten zijn. Het lot, ik wil er zo graag in geloven dat ik te lui ben om actie te ondernemen. Misschien is het niet luiheid, misschien is het eerder goedgelovigheid, naïviteit. Ik wil geloven dat alles gebeurd met een rede, dat ik jouw blik niet vang omdat jij zo meteen naar mij zal kijken. Soms vraag ik mij af, of ik er ook echt in geloof, in het lot. Of ben ik te bang om actie te ondernemen? Bang voor een afwijzing, bang dat mensen mij niet leuk vinden. Bang voor menselijk zijn? Misschien ben jij het niet eens, misschien ben jij helemaal niet zo speciaal, maar misschien wil ik gewoon een persoon hebben die mij opvangt en jij lijkt wel geschikt. Je hebt mij niet beetgepakt en meegesleurd, maar je bent goed genoeg. Moet ik te...

Ik breek. Waarom ik nog sta weet ik niet. Het grote omhulses waarin ik leef staart Iain aan. Mijn gevoelens en gedachten, mijn ziel, op de grond kapot getrapt. Iain's grijze ogen proberen mij te zien, maar ik lig gebroken op de grond. Ik huil niet. Of ik denk dat ik niet huil. Voorzichtig voel ik aan mijn wangen. Ik huil wel. Iain knuffelt mij, maar ik voel zijn warmte niet. Ik stop niet met trillen, stop niet met huilen. Iain geeft mij een kus op mijn hoofd. Er barst geschreeuw los achter mij. Als Iain mij nu los zou laten, zou ik vallen. In een diep en donker gat. Ik sluit mijn ogen, het doet pijn, elke beweging doet pijn. Het is loodzwaar alsof mijn gewrichten al 100 jaar geleefd hebben.

Rustig water een compleet stil meer. Je kan je eigen spiegelbeeld zien, één drup en je herkent jezelf  niet weer, verrimpelt in het meer.  Rimpels worden golven, golven worden storm en jouw heldere beeld is verdronken in hongerige schuimkoppen en jij denkt: mijzelf zie ik nooit weer want het rustige water is niet rustig  meer. 

Grote onrust borrelt in mijn lichaam. Ik moet rustig blijven, stil blijven zitten, maar ik heb zin om te gillen. Heel hard te gillen. Zijn bruine ogen kijken naar voren, ik klem mijn kaken op elkaar. Diep in en uitademen. "Goed. Ik heb het wel gezien hier." "Oké." Ik ga hem niet vragen om te blijven. Het is zijn fout, niet de mijne. "Oké, dat is het?" "Ja." "Je gaat geen sorry zeggen?" Ik heb zin om hem te slaan. "Nee. Jij?" "Sorry hoor, maar ik zie hiet hoe ik hier fout zit." "Hoe bedoel je?! Ik ben aangenomen op de grootste filmacademie die er is en in plaats van blij voor mij te zijn, begin je tegen mij te gillen en wordt je boos." "Ik ben boos omdat je hebt toegezegt zonder mij iets te zeggen." "Dit is ook niet jouw keuze." "Speel ik in deze keuze dan helemaal geen rol?" "Het is voor mij ook moeilijk, ik wil ook niet zo ver weg van je zijn, maar daar leer ik van de bes...

Een stilte zegt zo veel, spreekt zo veel emotie. Het zegt iets als er niets meer te zeggen valt. Het zegt zo veel als er nog zo veel gezegt moet worden. Het schreeuwt angst in een leeg en donker huis en eenzaamheid als er niemand is om de stilte te vebreken. De stilte zegt zo veel en je kan hem zo goed opvullen, zonder één woord te zeggen en de stilte te verbeken.

Ik hoorde op de televisie van een schrijfwedstrijd van de NPO, ik zocht het op en het thema ervan was 'verboden vruchten'. Helaas is de wedstrijd vanaf achttien jaar, maar omdat het wel een goede oefening is heb ik toch een stuk geschreven:  Bijtend op mijn lip keek ik naar hem. Ik proefde de smaak van bloed in mijn mond. Mijn hartslag klopte diep in mijn oren, het deed bijna pijn. Mijn ogen sloten zich kort, openden zich weer. Alles in mijn lichaam schreeuwde dat ik naar hem toe moest lopen, een praatje moest maken. Ik kon dat niet, ik mocht dat niet. Niet nu. Het was het foute tijdstip, de foute plek, het foute leven. Mijn tanden bevrijdden mijn bloedende lip. “Wat een homo is dat zeg.” Ik draaide mij met een ruk om. “Over wie heb je het?” Was het te merken dat mijn stem trilde? “Die homo voor je neus, wie anders.” Ik wilde huilen maar begon met lachen. “Klopt.” “Smerig hoor, ik zou mijn pik echt niet in een man kunnen steken.” “Ja.” Lachen. Kom op Fidel, lachen. Mijn ...

Doorgaan Nu de leegte die je achter laat echt is. en iedereen het weet voel ik pas hoeveel ik je mis en ben ik bang dat ik je vergeet. Het moeilijkste nu, is het doorgaan je stem af en toe mijn hoofd uit slaan. Alles wat mij blijft is de rouw. Alleen, zonder jou. Eufemisme Zij ging niet dood maar zij ging heen 'dood' klinkt zo vreemd zij stierf niet maar zij viel in slaap zo lang als slapen gaat zij werd niet verbrand maar zij werd verspreid over het land zij bestond niet, niet meer maar zij leeft in ons voort keer op keer

Eventjes die grote kringen weg diep onder mijn vermoeide ogen die grote zwarte gaten diep ingesneden in mijn huid. Eventjes die kringen weg. door heel even wat te slapen zodat ik morgen weer door al het vele gapen spiksplinternieuwe kringen krijg.