Een verhaaltje

Hij kijkt mij met een gemene blik aan en ik weet wat hij zal gaan doen. Zometeen pakt hij mijn bord en gooit het op te grond en gaat dreigend boven mij staan, omdat hij zich machtig moet voelen, omdat hij sterker is dan ik. Hij is immers de man en hij is degene die de 'leider' is. Ik denk niet dat ik ooit iemand heb ontmoet die een groter mannelijkheidscomplex heeft, dan hij dat heeft. Niet dat hij dat toe geeft, daar is hij te stoer voor. Hij ziet helemaal niet in dat hij een mannelijkheidscomplex heeft. Stoer doen, domineren hoort immers bij de rol van het mannelijke geslacht. Het is ongelooflijk hoe ouderwets hij nog is in zijn beeld van mannen en vrouwen. Ik begrijp niet hoe hij nog in deze maatschappij funtioneert, maar dat doet hij wel en ik ben bij hem. Samen met hem, elke dag. Ooit wilde ik dat ook echt zijn, inmiddels niet meer, eigenlijk naar de eerste klap van hem niet meer. Het is niet eens het cliché, dat hij gedronken heeft en dan slaat. Of dat hij vroeger geslagen werd. Nee, hij is gewoon een dominerende man en vindt dat hij zijn vrouw af en toe op haar plaats moet zetten. Waar die plaats is? In de keuken natuurlijk! Ik zou het niet moeten te flikken om opeens het geld te gaan verdienen. Dat is niet mijn rol. Ik maak het eten, ik baar de kinderen, ik ben de huismoeder en hij komt s'avonds thuis, of doet dat niet. Of hij vreemdgaan echt goed vindt, weet ik niet, maar hij gaat het zeker doen. Als hij in de stad werkt en wij ergens anders wonen dan zal hij in zijn middagspauze vast even nieuw vlees proberen. Op een gegeven moment word ik toch ook maar een saaie huisvrouw, die niet heel veel kan. Ik ben immers maar een domme vrouw. Mijn hele identiteit komt van hem, hij praat op feestjes, hij zorgt ervoor dat ik niets zeg. Daarbij moet ik er fit uit blijven zien. Dus ik kook, maar mag het zelf niet eten. Dat heb ik vanavond wel gedaan, ik had honger. Hij heeft echter ook een lieve kant, de zorgzame kant die graag voor zijn familie wil zorgen. Hij houdt veel van mij en nu zou hij nooit vreemd gaan. Ik weet alleen dat hij dat op een gegeven moment wel gaat doen. Hij wil het liefste een dom meisje dat er mooi uitziet en een huisvrouw wil zijn. Ik ben dat overduidelijk niet, maar hij slaat me en ik ben bang dat hij meer zal doen, als ik zeg dat ik er klaar mee ben. Bovendien wonen we samen en is het zoveel gedoe om hem te verlaten, zoals gezegd, hij heeft ook goede kanten, maar ik weet dat hij slecht nieuws betekent. Ik mag van hem mijn vriendinnen niet echt meer zien, dus ik kan er met niemand echt over praten, met mijn moeder wel, maar mijn moeder is getrouwd met dezelfde soort man en ze zegt dat ik er gewoon aan moet wennen. Misschien is mijn moeder wel de domme, mooie vrouw die graag een huisvrouw is. Ik wil gewoon zoveel meer doen, ik wil werken, mijn eigen geld verdienen, mijn eigen identiteit hebben. "Heb je dit gegeten?!" Zijn schreeuw galmt door de hele kamer en ik knik. "Hoeveel?" Zijn kaken spannen zich aan en ik haal mijn schouders op. "Jij gaat morgen naar de sportschool!" "Jij moet naar de sportschool", de woorden komen zachtjes uit mijn mond, ik wilde ze eigenlijk alleen maar denken. "Wát zeg je?" "Niets." Hij staat op en pakt het bord, maar ik hou het tegen. Waarom laat ik dit toe? Waarom laat ik hem toe? Dit is mijn leven en ik laat dat niet verzieken door deze dik wordende, dominerende man. Zijn blik gaat naar mijn hand en ik gris het bord uit zijn hand en gooi het in zijn gezicht. "Godverdomme!" Ik sta op, kijk hem aan, kan niet eens meer huilen, ik voel alleen maar haat voor deze man. "Het is klaar. Je bent de verschrikkelijkste persoon die ik ooit ben tegen gekomen en ik ga je mijn toekomst niet meer laten verzieken." Compleet onthutst kijkt hij mij aan, ik geef hem geen tijd om iets te zeggen. Snel loop ik naar boven, pak mijn belangrijkste spullen, gris mijn jas van de haak en loop de kamer uit. Zijn gezicht zo bebloed te zien voelt goed, hij heeft mijn gezicht vaak genoeg laten bloeden. Ik snuif de frisse lucht op en weet: dit is een nieuwe start.