Warboel van gedachten

Mijn ogen kijken, proberen, in de jouwe te kijken, maar jouw blik is niet op mij gefocust. Wanhopig probeer ik jouw blik te vangen, maar ik durf mijn stembanden niet te gebruiken. Ik wil dat er een spontaan moment komt tussen ons, dat het gebeurd omdat het zo zou moeten zijn. Het lot, ik wil er zo graag in geloven dat ik te lui ben om actie te ondernemen. Misschien is het niet luiheid, misschien is het eerder goedgelovigheid, naïviteit. Ik wil geloven dat alles gebeurd met een rede, dat ik jouw blik niet vang omdat jij zo meteen naar mij zal kijken. Soms vraag ik mij af, of ik er ook echt in geloof, in het lot. Of ben ik te bang om actie te ondernemen? Bang voor een afwijzing, bang dat mensen mij niet leuk vinden. Bang voor menselijk zijn? Misschien ben jij het niet eens, misschien ben jij helemaal niet zo speciaal, maar misschien wil ik gewoon een persoon hebben die mij opvangt en jij lijkt wel geschikt. Je hebt mij niet beetgepakt en meegesleurd, maar je bent goed genoeg. Moet ik tevreden zijn met goed genoeg? Moet ik jouw een kans geven? Of moet ik geduldig afwachten omdat als wij bij elkaar passen, wij uiteindelijk bij elkaar komen. Dat zou makkelijk zijn, man wat zou dat makkelijk zijn. Maar hoe kun je leven zonder afgewezen te worden? Ik ben te bang mij bloot te stellen, mijn gevoelens te delen, dat maakt mij kwetsbaar. Ik wil mij niet kwetsbaar opstellen want daardoor kunnen mensen mij pijn doen, maar hoe kan ik nou iets voor elkaar krijgen als ik mij niet af en toe kwetsbaar opstel. Nu nog niet. Niet met jouw, jij ontwijkt mijn blikken. Misschien doe je dat op een gegeven moment niet meer en misschien ken ik je ooit wel eens een stuk beter. Of misschien ook niet. Misschien leren wij elkaar nooit echt goed kennen en dan denk ik af en toe over je als  iets wat mogelijk was geweest, maar niet gebeurd is. Een gedachte die af en toe door mijn hoofd waait als een zacht, maar aangenaam briesje. Voor nu; ik probeer jouw blikken op te vangen. Ik probeer ervoor te zorgen dat ik af en toe aan je denk, want voor nu ben je goed genoeg en misschien word je ooit wel eens perfect, maar voor nu ben je goed genoeg. Ben je een persoon waarvan ik wil weten hoe zijn hersens werken. Waarvan ik voorzichtig nadenk of jouw hand in de mijne zou kunnen passen, maar waarvan de hand nog zo onbekend is dat ik er niet echt over na wil denken. Je krijgt af en toe een geïnteresseerde blik van mij en ik hoop dat jij die af en toe beantwoord, maar als niet, dan is dat ook oké. Misschien is het, het lot dan, dat jouw hand niet in de mijne past.