Te veel onuitgesproken woorden

Grote onrust borrelt in mijn lichaam. Ik moet rustig blijven, stil blijven zitten, maar ik heb zin om te gillen. Heel hard te gillen. Zijn bruine ogen kijken naar voren, ik klem mijn kaken op elkaar. Diep in en uitademen. "Goed. Ik heb het wel gezien hier." "Oké." Ik ga hem niet vragen om te blijven. Het is zijn fout, niet de mijne. "Oké, dat is het?" "Ja." "Je gaat geen sorry zeggen?" Ik heb zin om hem te slaan. "Nee. Jij?" "Sorry hoor, maar ik zie hiet hoe ik hier fout zit." "Hoe bedoel je?! Ik ben aangenomen op de grootste filmacademie die er is en in plaats van blij voor mij te zijn, begin je tegen mij te gillen en wordt je boos." "Ik ben boos omdat je hebt toegezegt zonder mij iets te zeggen." "Dit is ook niet jouw keuze." "Speel ik in deze keuze dan helemaal geen rol?" "Het is voor mij ook moeilijk, ik wil ook niet zo ver weg van je zijn, maar daar leer ik van de besten. Je bent een groot deel van mijn leven, maar niet alles." "Cambridge had mij aangenomen, maar ik heb ze afgewezen, ik hoefde niet eens te twijfelen, dicht bij jou zijn is belangrijker dan één of andere snob school." "Waarom heb je dat niet verteld, ik had je laten gaan." "Het gaat er niet om wat jij had gedaan, het gaat erom wat je wil." "Je bent echt onmogelijk, ik kan toch nog steeds met je samen blijven als ik daarheen ga." "Het maakt het er ook niet makkelijker op." "Het is nu eenmaal niet makkelijk." "Gooi er nog maar een cliché tegen aan." "Waarom geloof je dat gelijk alles kapot gaat als ik ga verhuizen, waarom heb je er zo weinig vertrouwen in?" "Gewoon. Zoiets werkt nooit." "Onzin." Het blijft even stil. Voorzichtig zeg ik na twee minuten:" Misschien werkt dit wel niet." "Doe normaal, waar komt dit opeens vandaan? Dat ik niet wil dat je gaat is omdat ik bij je wil blijven." "Als je van iemand houdt moet je hem loslaten, toch?" "Kun je stoppen cliché quotes te citeren?" "Sorry hoor." "Kunnen we dit niet doe alsjeblieft, niet nu." "Nou ik wil niet dat je gaat spelen." "Doe niet zo flauw." "Dat is wat je tegen mij zegt." "Jezus Emilie dat is toch iets heel anders." "Nee, ik verbied je iets te doen wat je passie is." "Er zijn genoeg andere filmscholen." "Er zijn genoeg andere optredens, maar niet zoals deze. Met deze kan je doorbreken, hier zitten de goede contacten in dezaal, hier zit de zaal nokvol, tweeduizend man. Dit is het optreden. Die filmschool is de filmschool." Stilte. Applaus uit de zaal. Finn krijgt een gitaar in zijn hand geduwt. "Em, we praten nog oké, ik... ik wil je gewoon niet kwijt oké, ik bedoel het goed." Ik wil niets zeggen. Hij drukt een kus op mijn hoofd. Ik mompel:" Veel succes", mijn blik naar de grond. Finn zakt een beetje door zijn knieen en probeert mijn blik te vangen. "Hey Em, het spijt me, ik ben blij voor je. Natuurlijk ben ik dat." Snel druk ik een kus op zijn mond en dan rent hij het podium op. Nog meer applaus. "I love you Finn", en andere kreten. Ik wil ze niet horen, ben niet in de stemming voor de rockmuziek, moshpits en hysyterische meisjes. Finn denkt dat alles weer goed is nu. Dat is ook het gevoel dat ik hem wil geven voor zijn optreden. Dat is het niet, het is verre van goed.

Glimlachend slaat hij een arm om me heen. "Het ging fucking goed. Beter dan ooit. We moeten vaker ruzie maken voor een optreden  Em." Hij lacht, ik niet. Hij merkt dat nu pas. "Hey, wat is er?" "Kunnen we praten?" "Ja, natuurlijk." We lopen naar een rustige plek. "Ik denk... ik denk dat het beter is als we uit elkaar gaan." "Wat?! Waarom?! Ik dacht... ik dacht dat alles goed was?" "Het voelt niet meer hetzelfde. Ik... sorry." "Em, je makt een grapje toch?" Tranen vullen mijn ogen, ik kijk naar de grond. "Em!" Ook in zijn ogen tranen. "Ik... ik ga naar huis." "Nee, Em!"

Langzaam zie ik haar weglopen. Het voelts alsof ik verbijzelt ben, het concert lijkt lang geleden. Lijkt niet belangrijk. Ze weet niet wwat ze heeft gedaan. De enige rede dat ik nog uit bed kwam is net weggelopen. Hoe omschrijft de psychiater het? Depressief met suicidale trekken. Ze weet het niet. Ze zal het niet wete. De laatste reden vooor mijn ontwaken. Ik kan nu net zo goed gaan slapen, voorgoed.