Ik word ziek zonder jou #3
Lees hier het hele verhaal
Ik keek Lana dankbaar aan, haar bruine ogen stonden bezorgd. Ik slikte en Lana at verder.
Het was twee uur en ik stond te wachten bij de deur op Lana, mijn jas had ik al aan. Ik had vandaag een witte blouse met een grote sjaal aan en daarbij en dikke warme zwarte winter mantel. Daarbij had ik een spijkerbroek en mijn hoge zwarte laarzen aan. Ik stond met mijn tas in mijn hand bij de deur en gilde:" Lana schiet op we missen de tram!" Mijn haar zat in een knot. Toen kwam Lana eindelijk naar beneden, ze had bruine schoenen en een legergroene broek aan. Daarbij had ze een zwart topje en een donkerblui subtiel vestje en haar donkerblauwe mantel. Haar haar zat in een staart. Ze had een grote glimlach op haar gezicht en zei:" Hier ben ik al." We liepen de deur uit en de koude wind blies in mijn gezicht. Tegenover ons zagen we de tram stoppen en we begonnen beide te rennen. Helaas sloten de deuren voor ons en reed de tram weg. Dat werd tien minuten wachten. De wind woei hard en ik had het koud. Na vijf minuten wachten tikte iemand op mijn schouder. Ik draaide me om en keek in de prachtige groene ogen van Daan. Mijn adem stokte en ik kreeg het ondanks het koude weer heel erg warm. Daan zei:" Lena, ik..." Het liefst wilde ik zeggen dat ik het gisteren niet meende en dat ik hem terug wilde. Ik zei iets maar er kwam geen geluid uit mijn keel dus schraapte ik mijn keel en zei op een zachte toon:" Daan, ga alsjeblieft weg." Toen draaide Lana zich om, toen ze Daan zag, zag ik een opkomende er agressie in haar blik. Ze zei op een luide onvriendelijke toon:" Daan, je flikkert nu een eind op of er zwaait wat." Daan schrok van Lana, maar vermande zich toen en zei:" Dit is iets tussen mij en Lena, dus als je je er even buiten zou houden zou dat fijn zijn." En toen deed Lana iets wat ik alles behalve fijn vond. Ze zei:" Ik ben Lena Daan." Ik slikte, nog steeds te emotioneel om iets te zeggen. Daan geloofde dit nooit, als ik Lana was geweest had ik het allang uitgegilt en had ik mijn woorden al klaar liggen. Blijkbaar was Daan in de war want hij geloofde het wel. Hij keerde me de rug toe en begom tegen Lana te praten:" Ik begrijp dat je me niet wilt vergeven na wat ik gedaan heb maar als je me nog een kans zou geven dan zou ik alles goed maken en..." Ik kon zijn woorden niet meer horen omdat de tram aankwam. Ik stapte in, Lana en Daan zaten voor me en ik voelde me plotseling alleen. Ik leunde met mijn hoofd tegen de ruit en probeerde even aan niets te denken. Het geschudt van de tram maakte me misselijk, of misschien was ik misselijk door Daan het kon allebei. Ik zag hoe Lana het woord voerde en tekeer ging tegen Daan. Ik pakte mijn mobiel en begon wat met mijn vriendin Lieve te schrijven. Ik schreef dat het uit was met Daan en ik schreef hoe Lana mij speelde. Lieve was op dit moment in Friesland en ze schreef over haar belevenissen. Niet veel later moest ik uitstappen en zei ik doei. Ik tikte op Lana's rug, maar ze zei dat ze nog even bezig was. Op dit soort momenten haatte ik haar. Ik stapte dus alleen uit en ging in een café zitten en bestelde koffie. Er tikte iemand op mijn schouder en ik draaide me om. Het was Louise, de beste vriendin van Lana. Ze dacht dat ik Lana was. Het was moeilijk.ons te onderscheiden, zelfs onze moeder haalde ons door elkaar. Ik glimlachte kort en zei:" Ik ben Lena." Ze lachte kort en onzeker en zei toen:" Sorry, weet je waar Lana is?" Ik had geen zin uit te leggen waar ze was dus zei ik maar:" Ik weet het niet." Ze knikte kort en liep toen weg. Weer tikte iemand op mijn schoudern ik zei nors:" Ik ben Lena! Niet Lana, Lena!" De persoon ging tegen over me zitten. Het was Wouter, hij zei:" Ik weet het." Hij glimlachte. Ik werd langzaam rood en zei toen:" Sorry, ik.. ik.. Het is niet zo mijn dag vandaag." "Wat is er aan de hand dan?" Ik was opgelucht dat ik Wouter tegenkwam. Eindelijk iemand die oprecht geïntresseerd in me was, iemand met wie ik gewoon lekker kon kletsen. Mijn klasgenoot Wouter, fijne jongen was dat. Ik zei:" Het is uit met Daan maar laat maar." " O, als je erover wil praten ben ik er voor je." " Laat maar ik ga je niet vol zeuren met mijn vrouwen gejengel." Hij glimlachte en zei:" Gelukkig! Ik dacht al straks moet ik tissue's gaan kopen!" We lachten beide. Wouter was een populaire jongen en zeker niet lelijk, hij kreeg veel aandacht van meisjes, maar hij had altijd tijd voor zijn vrienden. Ik zat met hem in een klas sinds de brugklas. We waren goede vrienden, niet aller aller beste maar gewoon goede vrienden, vrienden waarmee je graag naar een kroeg of een bar ging en vrienden waar je gewoon lekker mee kon babbelen.
Ik keek Lana dankbaar aan, haar bruine ogen stonden bezorgd. Ik slikte en Lana at verder.
Het was twee uur en ik stond te wachten bij de deur op Lana, mijn jas had ik al aan. Ik had vandaag een witte blouse met een grote sjaal aan en daarbij en dikke warme zwarte winter mantel. Daarbij had ik een spijkerbroek en mijn hoge zwarte laarzen aan. Ik stond met mijn tas in mijn hand bij de deur en gilde:" Lana schiet op we missen de tram!" Mijn haar zat in een knot. Toen kwam Lana eindelijk naar beneden, ze had bruine schoenen en een legergroene broek aan. Daarbij had ze een zwart topje en een donkerblui subtiel vestje en haar donkerblauwe mantel. Haar haar zat in een staart. Ze had een grote glimlach op haar gezicht en zei:" Hier ben ik al." We liepen de deur uit en de koude wind blies in mijn gezicht. Tegenover ons zagen we de tram stoppen en we begonnen beide te rennen. Helaas sloten de deuren voor ons en reed de tram weg. Dat werd tien minuten wachten. De wind woei hard en ik had het koud. Na vijf minuten wachten tikte iemand op mijn schouder. Ik draaide me om en keek in de prachtige groene ogen van Daan. Mijn adem stokte en ik kreeg het ondanks het koude weer heel erg warm. Daan zei:" Lena, ik..." Het liefst wilde ik zeggen dat ik het gisteren niet meende en dat ik hem terug wilde. Ik zei iets maar er kwam geen geluid uit mijn keel dus schraapte ik mijn keel en zei op een zachte toon:" Daan, ga alsjeblieft weg." Toen draaide Lana zich om, toen ze Daan zag, zag ik een opkomende er agressie in haar blik. Ze zei op een luide onvriendelijke toon:" Daan, je flikkert nu een eind op of er zwaait wat." Daan schrok van Lana, maar vermande zich toen en zei:" Dit is iets tussen mij en Lena, dus als je je er even buiten zou houden zou dat fijn zijn." En toen deed Lana iets wat ik alles behalve fijn vond. Ze zei:" Ik ben Lena Daan." Ik slikte, nog steeds te emotioneel om iets te zeggen. Daan geloofde dit nooit, als ik Lana was geweest had ik het allang uitgegilt en had ik mijn woorden al klaar liggen. Blijkbaar was Daan in de war want hij geloofde het wel. Hij keerde me de rug toe en begom tegen Lana te praten:" Ik begrijp dat je me niet wilt vergeven na wat ik gedaan heb maar als je me nog een kans zou geven dan zou ik alles goed maken en..." Ik kon zijn woorden niet meer horen omdat de tram aankwam. Ik stapte in, Lana en Daan zaten voor me en ik voelde me plotseling alleen. Ik leunde met mijn hoofd tegen de ruit en probeerde even aan niets te denken. Het geschudt van de tram maakte me misselijk, of misschien was ik misselijk door Daan het kon allebei. Ik zag hoe Lana het woord voerde en tekeer ging tegen Daan. Ik pakte mijn mobiel en begon wat met mijn vriendin Lieve te schrijven. Ik schreef dat het uit was met Daan en ik schreef hoe Lana mij speelde. Lieve was op dit moment in Friesland en ze schreef over haar belevenissen. Niet veel later moest ik uitstappen en zei ik doei. Ik tikte op Lana's rug, maar ze zei dat ze nog even bezig was. Op dit soort momenten haatte ik haar. Ik stapte dus alleen uit en ging in een café zitten en bestelde koffie. Er tikte iemand op mijn schouder en ik draaide me om. Het was Louise, de beste vriendin van Lana. Ze dacht dat ik Lana was. Het was moeilijk.ons te onderscheiden, zelfs onze moeder haalde ons door elkaar. Ik glimlachte kort en zei:" Ik ben Lena." Ze lachte kort en onzeker en zei toen:" Sorry, weet je waar Lana is?" Ik had geen zin uit te leggen waar ze was dus zei ik maar:" Ik weet het niet." Ze knikte kort en liep toen weg. Weer tikte iemand op mijn schoudern ik zei nors:" Ik ben Lena! Niet Lana, Lena!" De persoon ging tegen over me zitten. Het was Wouter, hij zei:" Ik weet het." Hij glimlachte. Ik werd langzaam rood en zei toen:" Sorry, ik.. ik.. Het is niet zo mijn dag vandaag." "Wat is er aan de hand dan?" Ik was opgelucht dat ik Wouter tegenkwam. Eindelijk iemand die oprecht geïntresseerd in me was, iemand met wie ik gewoon lekker kon kletsen. Mijn klasgenoot Wouter, fijne jongen was dat. Ik zei:" Het is uit met Daan maar laat maar." " O, als je erover wil praten ben ik er voor je." " Laat maar ik ga je niet vol zeuren met mijn vrouwen gejengel." Hij glimlachte en zei:" Gelukkig! Ik dacht al straks moet ik tissue's gaan kopen!" We lachten beide. Wouter was een populaire jongen en zeker niet lelijk, hij kreeg veel aandacht van meisjes, maar hij had altijd tijd voor zijn vrienden. Ik zat met hem in een klas sinds de brugklas. We waren goede vrienden, niet aller aller beste maar gewoon goede vrienden, vrienden waarmee je graag naar een kroeg of een bar ging en vrienden waar je gewoon lekker mee kon babbelen.
Reacties
Een reactie posten