Ik word ziek zonder jou #2
Het eerste deel nog niet gelezen? Klik hier.
Ik merkte dat ik in slaap was gevallen, want het was twee uur later. Mijn moeder klopte op de deur en zei:" Je was in slaap gevallen, ik ben net thuis. In de koelkast staat lasagne." Ik zei:" Ik heb geen honger maar toch bedankt mam." Mijn moeder kwam langzaam mijn kamer in en ging op mijn bed zitten. Ze keek me aan. Ik had absoluut geen zin in een moeder dochter gesprek., dus wendde ik mijn hoofd en keek uit het raam. Het regende nog steeds, maar het getik wat me twee uur eerder rustig maakte, maakte me nu boos. Ik trok mijn knieën naar me toe en sloeg mijn armen eromheen. Mijn moeder zei:" Wat is er lieverd? Je ziet zo bleek? Je vindt toch niet dat ik te veel weg ben?" Mijn moeder was veel weg en ik vond het niet altijd even leuk, bovendien was mijn vader alleen maar in de weekenden thuis maar eigenlijk boeide me het niet zo veel, bovendien wilde ik niet dat mijn moeder zich schuldig voelde. Ze had een goede baan en ze moest er vol voor gaan. Bovendien was ik al 17 en kon ik wel voor mezelf zorgen. Ik zei:" Nee, ik heb op de schaatsbaan met Daan al wat gegeten. Mam, echt alles is goed.. geloof me nou maar." Haar vertellen dat het uit was met Daan had ik geen zin in, dat begreep ze sowieso niet en ze zou niet eens naar me luisteren, bovendien had ze al genoeg aan haar hoofd. Mijn moeder stond op en liep naar mijn kamerdeur, voordat ze de deur achter zich sloot zei ze:" Lena, als er iets is kan je me dat altijd vertellen." Ik knikte.
Ik zat al een halfuur voor me uit te staren en alles wat ik voor me zag waren Daan's prachtige groene ogen en zijn leuke warrige haar. Ik kon aan niets anders denken. Zo begon het weer, het ziek worden. Behendig draaide ik me op mijn buik en liet mijn gezicht in mijn kussen vallen. Het tikken van de regen stoorde me ineens verschrikkelijk, maar ik was te moe om muziek op te zetten. Ik sloot mijn ogen en snoof de geur van mijn kussen op. En toen uit het niets vloeiden er tranen over mijn wangen. Waarom wist ik niet, ik had het tenslotte uitgemaakt. Ik had hem nog een kans gegeven maar hij had het verpest. Waarom was ik er zo ontzettend verdrietig over?
De volgende morgen werd ik wakker met al mijn kleren aan. Ik liep naar de badkamer en stapte onder de douche. Het warme water kletterde op mijn hoofd en mijn steile haar werd nog steiler. Ik sloot mijn ogen.
Nadat ik me had aangekleed ging ik naar beneden en ging ik aan de ontbijttafel zitten. Het was zaterdag, maar er zat niemand aan de ontbijttafel. Mijn tweeling zus ( Lana) sliep waarschijnlijk nog. Hoe laat was het eigenlijk? Half tien. Ik at mijn ontbijt op en liep naar mijn kamer.
Nadat ik een beetje doelloos voor me uit had gestaard ging mijn telefoon opeens af, ik nam op:" Hallo met Lena." "Met Daan." "Hallo." "Hoi." "Ja." "Waarom geef je me geen kans?" "Ga naar je blonde huppel tutjes, val mij niet meer lastig." Boos hing ik op.
Ik zat beneden een boek te lezen toen Lana naar beneden kwam. Ik haatte haar uiterlijk. Niet omdat ze lelijk was, maar omdat ze precies zo was als ik. Haar rode sproeten waren volledig over haar hele gezicht verspreid. Haar rood/oranje haar was lang en was vrij steil. Precies als mijn haar, precies zoals mijn gezicht. Haar donkerbruine ogen had ik ook, maar waar in haar blik vaak avontuur stond was ik meer iemand die op de achtergrond stond. Lana groette me kort, nog te moe om iets te zeggen. Ik was haar zat. Ik haatte haar. Altijd stond ze op de voorgrond. En altijd maar die mensen die ons niet uit elkaar konden houden, en altijd maar die vragen over wie de oudste is. Ik was de oudste, vijf minuten ouder. Ik legde mijn hoofd in mijn nek en keek naar het plafond. Lana zei:" Lena, wat the fuck ben je allemaal aan het doen?" Ik draaide mijn hoofd naar haar toe en zei:" Niks." Langzaam stond ik op, mijn benen kraakten omdat ik zo lang had gezeten. Ik ging tegenover Lana zitten en keek hoe ze at. Toen, uit het niets, zei ik:" Het is uit met Daan." Lana schrok op en keek me aan. Ze zei:" Waarom?" Ik had tranen in mijn ogen en zei met een stokkende stem:" Hij was al twee keer eerder vreemdgegaan en nu heb ik er een punt achter gezet. Ik mis hem, ik mis hem zo erg." Ik kon mijn zus niet haten, hoewel ze altijd op de voorgrond stond nam ze altijd de tijd mij ook te noemen en ze hielp me altijd. Ze zei:" Waarom heb je dat nooit verteld." Ik haalde mijn schouders op en zei:" Ik dacht dat er weer een flauw antwoord van jullie zou komen." "Natuurlijk niet. Kom, we gaan vandaag lekker shoppen en vanavond feesten dan mag je die hele Daan lekker gaan vergeten." "Dankje Laan." "Daar zijn zussen toch voor? En vooral tweelingzussen. Ik weet dat je het niet leuk vindt dat we er hetzelfde uitzien, maar we zijn uniek, we zijn hartstikke uniek, ieder op zijn eigen manier Lena, dat moet je nooit vergeten."
Ik merkte dat ik in slaap was gevallen, want het was twee uur later. Mijn moeder klopte op de deur en zei:" Je was in slaap gevallen, ik ben net thuis. In de koelkast staat lasagne." Ik zei:" Ik heb geen honger maar toch bedankt mam." Mijn moeder kwam langzaam mijn kamer in en ging op mijn bed zitten. Ze keek me aan. Ik had absoluut geen zin in een moeder dochter gesprek., dus wendde ik mijn hoofd en keek uit het raam. Het regende nog steeds, maar het getik wat me twee uur eerder rustig maakte, maakte me nu boos. Ik trok mijn knieën naar me toe en sloeg mijn armen eromheen. Mijn moeder zei:" Wat is er lieverd? Je ziet zo bleek? Je vindt toch niet dat ik te veel weg ben?" Mijn moeder was veel weg en ik vond het niet altijd even leuk, bovendien was mijn vader alleen maar in de weekenden thuis maar eigenlijk boeide me het niet zo veel, bovendien wilde ik niet dat mijn moeder zich schuldig voelde. Ze had een goede baan en ze moest er vol voor gaan. Bovendien was ik al 17 en kon ik wel voor mezelf zorgen. Ik zei:" Nee, ik heb op de schaatsbaan met Daan al wat gegeten. Mam, echt alles is goed.. geloof me nou maar." Haar vertellen dat het uit was met Daan had ik geen zin in, dat begreep ze sowieso niet en ze zou niet eens naar me luisteren, bovendien had ze al genoeg aan haar hoofd. Mijn moeder stond op en liep naar mijn kamerdeur, voordat ze de deur achter zich sloot zei ze:" Lena, als er iets is kan je me dat altijd vertellen." Ik knikte.
Ik zat al een halfuur voor me uit te staren en alles wat ik voor me zag waren Daan's prachtige groene ogen en zijn leuke warrige haar. Ik kon aan niets anders denken. Zo begon het weer, het ziek worden. Behendig draaide ik me op mijn buik en liet mijn gezicht in mijn kussen vallen. Het tikken van de regen stoorde me ineens verschrikkelijk, maar ik was te moe om muziek op te zetten. Ik sloot mijn ogen en snoof de geur van mijn kussen op. En toen uit het niets vloeiden er tranen over mijn wangen. Waarom wist ik niet, ik had het tenslotte uitgemaakt. Ik had hem nog een kans gegeven maar hij had het verpest. Waarom was ik er zo ontzettend verdrietig over?
De volgende morgen werd ik wakker met al mijn kleren aan. Ik liep naar de badkamer en stapte onder de douche. Het warme water kletterde op mijn hoofd en mijn steile haar werd nog steiler. Ik sloot mijn ogen.
Nadat ik me had aangekleed ging ik naar beneden en ging ik aan de ontbijttafel zitten. Het was zaterdag, maar er zat niemand aan de ontbijttafel. Mijn tweeling zus ( Lana) sliep waarschijnlijk nog. Hoe laat was het eigenlijk? Half tien. Ik at mijn ontbijt op en liep naar mijn kamer.
Nadat ik een beetje doelloos voor me uit had gestaard ging mijn telefoon opeens af, ik nam op:" Hallo met Lena." "Met Daan." "Hallo." "Hoi." "Ja." "Waarom geef je me geen kans?" "Ga naar je blonde huppel tutjes, val mij niet meer lastig." Boos hing ik op.
Ik zat beneden een boek te lezen toen Lana naar beneden kwam. Ik haatte haar uiterlijk. Niet omdat ze lelijk was, maar omdat ze precies zo was als ik. Haar rode sproeten waren volledig over haar hele gezicht verspreid. Haar rood/oranje haar was lang en was vrij steil. Precies als mijn haar, precies zoals mijn gezicht. Haar donkerbruine ogen had ik ook, maar waar in haar blik vaak avontuur stond was ik meer iemand die op de achtergrond stond. Lana groette me kort, nog te moe om iets te zeggen. Ik was haar zat. Ik haatte haar. Altijd stond ze op de voorgrond. En altijd maar die mensen die ons niet uit elkaar konden houden, en altijd maar die vragen over wie de oudste is. Ik was de oudste, vijf minuten ouder. Ik legde mijn hoofd in mijn nek en keek naar het plafond. Lana zei:" Lena, wat the fuck ben je allemaal aan het doen?" Ik draaide mijn hoofd naar haar toe en zei:" Niks." Langzaam stond ik op, mijn benen kraakten omdat ik zo lang had gezeten. Ik ging tegenover Lana zitten en keek hoe ze at. Toen, uit het niets, zei ik:" Het is uit met Daan." Lana schrok op en keek me aan. Ze zei:" Waarom?" Ik had tranen in mijn ogen en zei met een stokkende stem:" Hij was al twee keer eerder vreemdgegaan en nu heb ik er een punt achter gezet. Ik mis hem, ik mis hem zo erg." Ik kon mijn zus niet haten, hoewel ze altijd op de voorgrond stond nam ze altijd de tijd mij ook te noemen en ze hielp me altijd. Ze zei:" Waarom heb je dat nooit verteld." Ik haalde mijn schouders op en zei:" Ik dacht dat er weer een flauw antwoord van jullie zou komen." "Natuurlijk niet. Kom, we gaan vandaag lekker shoppen en vanavond feesten dan mag je die hele Daan lekker gaan vergeten." "Dankje Laan." "Daar zijn zussen toch voor? En vooral tweelingzussen. Ik weet dat je het niet leuk vindt dat we er hetzelfde uitzien, maar we zijn uniek, we zijn hartstikke uniek, ieder op zijn eigen manier Lena, dat moet je nooit vergeten."
Reacties
Een reactie posten