Nu je weg bent, voelt alles zo anders

Je kijkt me aan en ik probeer je blik wel te ontwijken, maar het lukt niet. Je houdt me vast met je donkere kraalogen. Ik weet dat het voorbij is. Nu ik je zo aankijk lijk je zo vertrouwd, dat ben je ook. Je draait je om en het is voorbij, voorgoed. Nu je weg bent voel ik je leegte pas. Het voelt raar je niet meer aan mijn zijde te hebben. Ik ben niet meer van jou, jij niet meer van mij. Je bent dit allang niet meer. Ik ontweek de pijn, ik weigerde mijn ogen open te doen. Ik was te lang blind. Heb het te lang laten gaan. Nu is alles voorbij. 'Wij| bestaat niet meer. Het is jij en ik apart. We zullen elkaar niet veel meer tien, vrienden zijn we ook niet meer. Het voelt ongemakkelijk om in de buurt te zijn van jou, terwijl het vroeger zo fijn voelde. Alles wat we nog gemeen hebben zijn de vele momenten samen. En nu ik alleen in de lege ruimte sta, begint het pijn te doen in mijn hoofd, tot in de diepste kern van mijn gewrichten. Ik voel me oud zonder je, vooral omdat ik weet dat je nooit meer terug zult komen. Die enkele keren dat onze blikken kruisen zal het zijn alsof een vreemde aankijk. Je hebt je eigen leven wat niet stopt, terwijl ik het gevoel heb dat de mijne dat wel doet. Dramatisch ben ik niet, alles voelt alleen zo leeg en raar zonder jou. Vooral na die lange tijd. Nog steeds staar ik naar de deur waar je allang uit vertrokken bent. Ik hoop dat je je hebt bedacht en terugkomt, maar weet dat dit niet het geval is. We hebben vaak vlak voor dit punt gestaan, maar we hielden teveel van elkaar om elkaar te laten gaan. Hielden. We weten beide dat dit beter is, maar het lijkt jou zoveel minder pijn te doen. Mijn bewegingen zijn traag en ik hoop nu wakker te worden naast je. Voor de zekerheid knijp ik mezelf even. Dit is echt, het echte leven. Aan het begin zei iedereen dat ik zuinig op je moest zijn en nu vraag ik me af of ik dat niet ben geweest. Steeds meer die ik de fouten die ik maakte. Jammer dat ik ze nu zie. Ik kan niets eten en niet drinken, daar het reusachtige brok in mijn keel alles blokkeert. Alles voelt anders, zelfs mijn eigen vertrouwde huis is niet meer hetzelfde. Ik loop naar mijn bed, er staan nog foto's van ons. Langzaam leg ik ze in een doos, ik moet je uit mijn blik hebben. Mijn handen trillen als ik naar de foto's kijk. En daar komen ze dan eindelijk, de tranen. Ik vraag me af of jij ook moet huilen. Mijn tranen druppen langzaam op een fotolijstje, op jouw stralende glimlach. Het is zo een raar contrast dat ik bijna wil lachen, maar de stekende leegte zorgt ervoor dat er alleen maar meer tranen komen.