Eef, het is zo lang geleden

Starend, recht vooruit staat mijn blik. Strak gericht op de jongen voor me. Recht in zijn blauwe ogen, probeer hem te doorgronden.. Proberen te begrijpen wie en waarom hij voor me staat. Bram. "Bram." "Eef." Zijn stem klinkt hetzelfde. Diep, mooi. Ik wil hem knuffelen, vasthouden. Zijn ogen houden me rustig, dat deden ze altijd al. Zijn stem zorgde altijd dat ik in een andere wereld kwam, Brams wereld. Hoe kan ik dichterbij hem komen? Hem aanraken? Wat moet ik zeggen? Mijn ogen glijden naar zijn gezicht, zijn lippen. Zijn huid is robuust, mannelijk. Zijn schouders breed, breder dan vroeger. Hij is Bram, dat kan je herkennen aan zijn lichaam, manier van staan, dat is niet veranderd. Vaag hoor ik de woorden en het duurt even voordat ik de woorden kan plaatsen. "Eef, het is zo lang geleden."

Haar blauwe ogen kijken in de mijne, ik zie veel emoties in haar starende blik. Het is stil, maar ze staat er en het voelt net zoals de eerste keer dat ik haar zie. Het is niet 'die blonde chick is echt een lekker wijf', zoals ik dat tegen mijn vrienden bij het stappen zeg. Bij haar is het 'wauw, ze is prachtig'. "Bram," zegt ze. Uit haar mond klinkt mijn naam vreemd vertrouwd. Haar stem heb ik zo lang niet gehoord maar zou hem uit duizenden kunnen herkennen. Haar naam rolt over mijn lippen zonder dat ik het merk. Haar ogen laten de mijne los. Ze beweegt zich niet, maar heeft een sierlijke uitstraling. Ik wil haar hand pakken maar weet niet hoe. Wat moet ik zeggen, war kan ik zeggen? Zinnen razen door mijn hoofd, maar ze zorgt ervoor dat mijn gedachten één pap worden. Ze is prachtig gaat duizend keer door mijn hoofd. Voor ik het weet verlaten woorden mijn mond. Het duurt even voordat ik ze zelf begrijp en de klanken me bekend voorkomen, maar dan hoor ik mezelf zeggen:" Eef, het is zo lang geleden."

Reacties

Populaire posts van deze blog

de date

De media

Jij bent jij en ik ben ik