Babette's sea of life

Ik weet niet wat ik moet zeggen dus houd ik me mond maar in de hoop dat jij praat. Maar ook jij zwijgt. Een traan rolt over je wang. Ik negeer hem. Ik begin te praten. En ik vraag hoe het ging, wat er was. En jij praat over hoe onverwachts het kwam. Ik wil je helpen, maar weet niet hoe. Je leek zo vrolijk maar nu ik hier met jouw zit is dat helemaal niet meer zo. De klap komt voor jou terug. Vindt je het fijn dat ik met je praat? Ik durf het niet te vragen, te bang om je te kwetsen. Je verteld over wat er gebeurt is. En ik sla een arm.om je heen. Ik weet niet waarom, maar het lijkt het goede om te doen. Eigenlijk kende ik je niet zo heel goed, en dat je met mij wilde praten verbaasde me erg. Ik hoop dat ik je help. Ik begin te trillen, waarom weet ik niet, je lijkt bijna rustiger dan ik maar ik weet dat dat niet zo is. Je wil schreeuwen. Maar je bent rustig. Je vraagt me hoe het verder moet en ik praat. En praat, en praat. Er komt iemand naar ons toe en ze bedoelt het niet fout maar ze...

Je bent ineens zo vlug weggegaan Dat heeft me zoveel pijn gedaan Voor de zekerheid knijp ik mezelf even Dit is echt, het echte leven.

Je kijkt me aan en ik probeer je blik wel te ontwijken, maar het lukt niet. Je houdt me vast met je donkere kraalogen. Ik weet dat het voorbij is. Nu ik je zo aankijk lijk je zo vertrouwd, dat ben je ook. Je draait je om en het is voorbij, voorgoed. Nu je weg bent voel ik je leegte pas. Het voelt raar je niet meer aan mijn zijde te hebben. Ik ben niet meer van jou, jij niet meer van mij. Je bent dit allang niet meer. Ik ontweek de pijn, ik weigerde mijn ogen open te doen. Ik was te lang blind. Heb het te lang laten gaan. Nu is alles voorbij. 'Wij| bestaat niet meer. Het is jij en ik apart. We zullen elkaar niet veel meer tien, vrienden zijn we ook niet meer. Het voelt ongemakkelijk om in de buurt te zijn van jou, terwijl het vroeger zo fijn voelde. Alles wat we nog gemeen hebben zijn de vele momenten samen. En nu ik alleen in de lege ruimte sta, begint het pijn te doen in mijn hoofd, tot in de diepste kern van mijn gewrichten. Ik voel me oud zonder je, vooral omdat ik weet dat je n...

Starend, recht vooruit staat mijn blik. Strak gericht op de jongen voor me. Recht in zijn blauwe ogen, probeer hem te doorgronden.. Proberen te begrijpen wie en waarom hij voor me staat. Bram. "Bram." "Eef." Zijn stem klinkt hetzelfde. Diep, mooi. Ik wil hem knuffelen, vasthouden. Zijn ogen houden me rustig, dat deden ze altijd al. Zijn stem zorgde altijd dat ik in een andere wereld kwam, Brams wereld. Hoe kan ik dichterbij hem komen? Hem aanraken? Wat moet ik zeggen? Mijn ogen glijden naar zijn gezicht, zijn lippen. Zijn huid is robuust, mannelijk. Zijn schouders breed, breder dan vroeger. Hij is Bram, dat kan je herkennen aan zijn lichaam, manier van staan, dat is niet veranderd. Vaag hoor ik de woorden en het duurt even voordat ik de woorden kan plaatsen. "Eef, het is zo lang geleden." Haar blauwe ogen kijken in de mijne, ik zie veel emoties in haar starende blik. Het is stil, maar ze staat er en het voelt net zoals de eerste keer dat ik haar zie. Het...

Ik val op de grond. Mijn hoofd knalt tegen het asfalt , veert weer terug waardoor het weer op de grond klettert. Het  wordt zwart voor mijn ogen, dat blijft het een paar minuten. Het is stil om me heen, ik zie niets, hoor alleen mijn eigen gedachten. Alles op een rij, ik ben net gevallen en nu zie ik niets meer. Lig ik te slapen, ben ik blind geworden? Waarom voel ik geen pijn? Het moet toch pijn hebben gedaan, ik ben hard gevallen. Waarom is het zo stil? Donkere leegte omsluit me. Mijn gedachten ratelen door met alle vragen. En op dat moment, licht. Een grote lichtwolk, wat is dit? Boven me geroezemoes. Lichten komen in mijn blikveld, ik hoor mezelf wat brabbelen, ik weet niet eens wat ik wil zeggen. "Leen!" "Is ze wakker?" "Ze probeert iets te zeggen." Een hand ligt op mijn gezicht. " Zeg het maar Leen." Ik wil niets zeggen. Langzaam open ik mijn ogen. "Hey Leen, welkom terug". Bram kijkt me aan. "Bram", ik hoop dat ik ...