Babette's sea of life

water klotst tegen de rand van de boot er mist zout, het water is te zoet varend glijden we nog een golf verder maar nog steeds is het water veel te zoet we willen korrels die op onze huid kleven en kokhalzen als we druppels inslikken we zijn op zoek en varen langzaam verder want het water is te zoet

Ik ben te moe om nog op te kijken, want je lijkt zo een klein jongetje. Ik vraag mij af of al mijn gedachtes over ons, allemaal verkeerd waren. Snap ik helemaal niets van het lot? Of is het lot gewoon onzin? Had ik een kans, maar was ik te lui en was ik te bang? Nu ik terug kijk naar alle 'speciale' momenten tussen ons, begin ik het opeens te begrijpen. Want zij was erbij en ik dacht dat wij twee stonden te wachten tot zij weg zou gaan, maar eigenlijk, eigenlijk waren jullie aan het wachten tot ik weg zou gaan. Ik dacht altijd dat ik mensen wel goed kon aanvoelen, maar blijkbaar heb ik geen idee. Er was nooit iets tussen ons, nooit, en alle rare momenten tussen ons waren voor jouw gewoon momenten die tussen iedereen zou kunnen gebeuren. Zij is speciaal voor jouw en ik ben een vriendin, niet meer dan dat. En geen zorgen, mijn hart is niet gebroken, want je bent een jongetje, te veel een jongetje, ik wil echt niets van je, maar toch proef ik die bittere nasmaak. Ben ik werkel...

Hoekige tanden bijten zich door alle versteende muren heen We hebben honger en pakken bij gelegenheid flitsen om ons eten beter te zien We willen meer, meer, meer, meer. Het eten wordt dunner muren allemaal vol tandafdrukken verslonden en wat overblijft is vlees vol zout misschien moeten we vegetarisch worden

We passeren elkaar als boten in de nacht een korte knik maar meer niet we vragen ons af waar de ander heen gaat, nu het nog zo ontzettend donker is en de zee is zo groot maar de zwakke lichten van onze boten geven ons niet genoeg aanwijzingen om ergens heen te gaan dus varen we heen en weer en passeren elkaar steeds weer opnieuw

Een tijdje geleden schreef ik dat ik elke dag 400 woorden wilde gaan schrijven. Dat is mislukt, dat heb ik niet eens een week vol kunnen houden. Vervolgens zei ik dat ik elke dag iets moest schrijven, iets, maakte niet uit hoe lang of kort. Ook dat is mislukt en ik denk dat ik heel erg langzaam begin te realiseren waarom. Ik kan mij niet aan iets binden. Het idee om één soort beroep te hebben vind ik verstikkend. Om op één plek te leven zorgt voor paniek en het idee om elke dag iets te schrijven is ook iets bindends. Ik ga nu natuurlijk niet zeggen dat dit allemaal niet met mijn groteske luiheid te maken heeft, dat heeft er absoluut alles mee te maken, maar luiheid gaat tot een bepaald punt, toch? Ik vraag mijzelf vaak af of ik niet ergens bang voor ben. Bang voor succes? Bang voor de realisatie dat hard werk echt resultaat oplevert. Is dat de rede dat ik nooit echt ergens voor wil werken? Want zodra ik echt hard werk en ik dan merk dat ik gewoon niet goed genoeg ben, dan kan ik niet...

Nog twee tikkende wijzers blijven tikken maar alles voelt nu niet meer zoals toen nog even heel even ik wil nog even hier zijn want waarvan ik al die jaren zei dat ik het zo graag wilde wil ik nu blijven staan en nooit meer weggaan even geen getik nog even blijven staan.

Tikkende nagels, maken mijn benen onrustig mijn hoofd is vol te vol stroomt zo meteen over ik probeer alles wat ik weet bij elkaar te rapen maar het water is al aan het lopen bijna is het glas te leeg bijna denk ik aan de dingen waarover jij zweeg. Ik wil niet denken alleen maar weten alleen maar schrijven wat ik weet. Ik wil wel denken maar niet aan dit niet aan jou niet aan dat en niet zo blauw ik wil denken aan de wetten die ik leren moet niet aan woorden niet aan nagels ik wil schrijven wat ik weet en schrijven wat ik kan voordat ik opschrijf dat ik alles vergeet en voordat iedereen weet dat ik eigenlijk niets kan.

Ik ben vergeten hoe ik mij uitdrukken moet.  Vroeger gleden alle woorden, zo makkelijk op papier.  Alles voelt nu ruw en ik vind geen manier hoe ik zeggen kan wat ik denk.  Wat er omgaat in  mijn hoofd en  wat ik schrijf  staan zo los van  elkaar dat ik bang ben  dat ik alles verdrijf.  Dat alles nu langzaam uit elkaar zal glijden dat papier en gedachte elkaar volledig gaan mijden.  Ik verdrijf  en ben zelf  door mij verdreven. 

De Nederlandse taal geeft mij de kriebels de laatste tijd. Als ik iets schrijf is dat meestal Engels omdat ik Engels wil gaan studeren, dus dan lijkt het met logisch dat ik zo veel mogelijk in het Engels schrijf om te oefenen. Ik wil immers later ook in het Engels schrijven, Nederlands is een te kleine taal, in Nederland wonen te weinig, het voelt verstikkend bijna. Toch heb ik een boek van bijna 170 bladzijdes in het Nederlands geschreven dat ik naar een uitgever wil sturen. Ik weet dat ik mij in het Nederlands ook veel beter kan uitdrukken, mijn woordenschat is veel beter, het is immers mijn moedertaal, mijn vaderland, maar alles voelt raar als ik in het Nederlands schrijf. Raar is misschien een te sterk woord. Het voelt alsof ik mijn tijd aan het verdoen ben. Wat wil ik ermee bereiken? Wat brengt het mij? Misschien is dat het probleem dat ik sowieso de laatste tijd met schrijven heb, ik kijk te veel naar de vraag of het mij iets brengt, terwijl schrijven juist gaat om het beschrijve...

Met trillende benen en trillende handen met een trillende tinteling en longen die branden. Met een zoem in mijn oren en geram in mijn borst met rode wangen en een gillende dorst. Zo sta ik in een milliseconde wachtend tot jij mijn bonken kan horen en wachtend tot jouw geram het mijne kan doorboren.