In het Nederlands schrijven

De Nederlandse taal geeft mij de kriebels de laatste tijd. Als ik iets schrijf is dat meestal Engels omdat ik Engels wil gaan studeren, dus dan lijkt het met logisch dat ik zo veel mogelijk in het Engels schrijf om te oefenen. Ik wil immers later ook in het Engels schrijven, Nederlands is een te kleine taal, in Nederland wonen te weinig, het voelt verstikkend bijna. Toch heb ik een boek van bijna 170 bladzijdes in het Nederlands geschreven dat ik naar een uitgever wil sturen. Ik weet dat ik mij in het Nederlands ook veel beter kan uitdrukken, mijn woordenschat is veel beter, het is immers mijn moedertaal, mijn vaderland, maar alles voelt raar als ik in het Nederlands schrijf. Raar is misschien een te sterk woord. Het voelt alsof ik mijn tijd aan het verdoen ben. Wat wil ik ermee bereiken? Wat brengt het mij? Misschien is dat het probleem dat ik sowieso de laatste tijd met schrijven heb, ik kijk te veel naar de vraag of het mij iets brengt, terwijl schrijven juist gaat om het beschrijven van een gevoel. Soms moet je iets opschrijven omdat je het niet meer uitspreken kan, of soms moet je gewoon iets kwijt. Dan denk je helemaal niet na over de vraag of deze tekst je gaat helpen bij de volgende Engels les. Of je taalgebruik en zinsbouw nu beter is geworden omdat je net een hele tekst hebt geschreven. Soms schrijf je gewoon en als je gewoon schrijft zijn dat meestal de beste teksten. Dat zijn de teksten waarin mensen zich kunnen herkennen want dat zijn de teksten waarin het meeste gevoel zit. Ik moet stoppen met het opzoeken van mooie woorden, het kan natuurlijk geen kwijt, maar het gaat niet alleen maar om een mooie woordenschat. Het gaat er ook om dat ik opschrijf wat ik denk en wat ik voel. Dat ik soms een blad pak, niet omdat ik niets beters te doen heb, maar omdat het voelt alsof dit het enige is wat ik kan doen. Zoals ik dat altijd doe als ik boos, verdrietig of zo blij ben, dat ik niet meer spreken kan. Dat ik de gevoelens wil vergeten of juist voor altijd wil bewaren en ze vast zet tussen inkt en papier. Schrijven is iets wat ik voor mijzelf doe en dat moet ik niet vergeten. Als ik niet het gevoel heb dat ik nu een mooi gedicht kan schrijven omdat alle woorden bitter in mijn mond voelen, dan moet ik mijn pen neerleggen en iets anders gaan doen. En ik moet niet gaan vergelijken hoeveel gedichten ik schreef een tijdje geleden want misschien is het ook wel goed dat ik nu wat vaker op kijk en mijn eigen leef in plaats van erover schrijf.
Desalniettemin wil ik meer gaan schrijven, dagelijks, en ook in het Nederlands, want dat is de taal waarin ik mij het beste uitdruk en ik wil dat niet verliezen. In het Engels wil ik mijn leven nog zo veel schrijven, dat hoeft niet nu allemaal. Ik moet gewoon beginnen in het Nederlands, niet altijd in het Engels. Een goede balans vinden en misschien kan ik Duits er ook nog ergens inbouwen.

Ik wilde dit eigenlijk niet schrijven, ik wilde gaan slapen en Lolita gaan lezen voordat mijn ogen zich sluiten, maar ik ben blij dat ik dit geschreven heb. Zo staat er hier iets op en dat voelt fijn, dat voelt productief en ik wil mij graag wat vaker productief voelen, ik wil namelijk ook gewoon wat productiever zijn. Ik kom nu ook aan mijn 400 woorden per dag en ook dat maakt mij blij.
Het leven smaakt zoet momenteel en ik hoop dat daarvan iets doorsijpelt op dit platform. Een kleine drupje honing in het Nederlands is goed, dat moet ik niet wegduwen.