Jongens en verkeerde percepties

Ik ben te moe om nog op te kijken, want je lijkt zo een klein jongetje. Ik vraag mij af of al mijn gedachtes over ons, allemaal verkeerd waren. Snap ik helemaal niets van het lot? Of is het lot gewoon onzin? Had ik een kans, maar was ik te lui en was ik te bang?

Nu ik terug kijk naar alle 'speciale' momenten tussen ons, begin ik het opeens te begrijpen. Want zij was erbij en ik dacht dat wij twee stonden te wachten tot zij weg zou gaan, maar eigenlijk, eigenlijk waren jullie aan het wachten tot ik weg zou gaan. Ik dacht altijd dat ik mensen wel goed kon aanvoelen, maar blijkbaar heb ik geen idee. Er was nooit iets tussen ons, nooit, en alle rare momenten tussen ons waren voor jouw gewoon momenten die tussen iedereen zou kunnen gebeuren. Zij is speciaal voor jouw en ik ben een vriendin, niet meer dan dat. En geen zorgen, mijn hart is niet gebroken, want je bent een jongetje, te veel een jongetje, ik wil echt niets van je, maar toch proef ik die bittere nasmaak. Ben ik werkelijk zo hebberig dat ik niet wil dat iemand anders jouw heeft? Het prikt een beetje, dat moet ik toegeven. Alles wat ik dacht is fout en dat is moeilijk om zo maar even te geloven. 

Ik begin mij af te vragen hoe vaak ik het niet al fout had. Was ik voor iedereen in het verleden een foutje? Was ik een dronken, domme actie, meer niet? Ik heb nooit heel veel problemen met zelfvertrouwen gehad, maar jij stompt in mijn gezicht. Want zij is zo veel mooier, natuurlijk is zij dat, maar wij hadden lol met elkaar, toch? Of is mijn perceptie van lol ook compleet verkeerd? Was ik gewoon een klasgenoot, iemand met wie je je wel amuseerde tijdens een les, maar eigenlijk niet echt mee wilde praten?

Heb ik mensen ook zo behandeld? Heb ik dingen compleet niet doorgehad zoals jij ze compleet niet had doorgehad? Zijn wij mensen uiteindelijk allemaal ons niet bewust van de mensen om ons heen? Ik vraag mij af of wij uiteindelijk allemaal meer met onszelf bezig zijn dan wij willen toegeven? 

Ik ben blij voor je dat jij haar gevonden hebt, maar, en ik weet dat dit oneerlijk is, ik heb het gevoel dat jij mij op een rare manier aan het lijntje hebt gehouden. (Misschien heb ik vooral mijzelf aan het lijntje gehouden). En, dit is weer ontzettend oneerlijk, maar ik zou willen dat jij mij leuk vindt, alhoewel ik niets van je wil. Wij vrouwen hebben vaak het gevoel meegekregen dat wij aanbeden moeten worden en als wij dit niet zijn, dat onze identiteit een beetje weg valt en alhoewel ik weet dat dit niet helemaal klopt, heb ik wel vaak het gevoel dat dit het geval is. 

Wij waren niet 'meant to be', maar ik begin een beetje moe te worden van alle jongens met wie ik niet 'meant to be' was, dus ik denk dat ik die theorie even aan de kant ga schuiven, want nu, met achttien jaar gaat het helemaal niet over personen met wie je 'meant to be' bent. Nu gaat het nog over de domme, maar leuke jongens met wie je gewoon lol hebt en dat is alles wat ik wil, een beetje lol hebben, want dat is sowieso het doel, niet?