Mijn eindexamen begint bijna

Een tijdje geleden schreef ik dat ik elke dag 400 woorden wilde gaan schrijven. Dat is mislukt, dat heb ik niet eens een week vol kunnen houden. Vervolgens zei ik dat ik elke dag iets moest schrijven, iets, maakte niet uit hoe lang of kort. Ook dat is mislukt en ik denk dat ik heel erg langzaam begin te realiseren waarom.

Ik kan mij niet aan iets binden. Het idee om één soort beroep te hebben vind ik verstikkend. Om op één plek te leven zorgt voor paniek en het idee om elke dag iets te schrijven is ook iets bindends. Ik ga nu natuurlijk niet zeggen dat dit allemaal niet met mijn groteske luiheid te maken heeft, dat heeft er absoluut alles mee te maken, maar luiheid gaat tot een bepaald punt, toch? Ik vraag mijzelf vaak af of ik niet ergens bang voor ben. Bang voor succes? Bang voor de realisatie dat hard werk echt resultaat oplevert. Is dat de rede dat ik nooit echt ergens voor wil werken? Want zodra ik echt hard werk en ik dan merk dat ik gewoon niet goed genoeg ben, dan kan ik niet zeggen dat ik er nauwelijks werk in heb gestopt. Heb ik zo weinig vertrouwen in mijzelf dat ik liever fouten maak doordat ik niet hard genoeg werk?

Ik geloof dat het antwoord daarop ja is. In mijn leven heb ik nog nooit echt hard voor iets gewerkt, misschien een tijdje als keeper bij hockey en daar had ik succes, soort van. Maar voor school heb ik nooit echt hard gewerkt, niet voor de vakken die mij van nature niet zo goed liggen. De vakken die ik leuk vind en waar ik goed in ben, daar hoef ik gewoon niet zo veel werk in te stoppen. Wiskunde, bijvoorbeeld, is een vak waar ik ooit achten voor haalde. Nu balanceer ik rond de zes en dat komt alleen maar doordat ik er niet hard genoeg voor werk, maar als ik een zes haal, ook vaak een vijf, zonder dat ik hard werk, kan ik altijd zeggen dat ik dat alleen maar gehaald heb doordat ik niet hard heb gewerkt en dat ik de volgende harder werk en betere cijfers haal. Nu ben ik op een punt aangekomen waar er geen volgende keer is. Dit is mijn eindexamen, hier kan ik alles instoppen, alle jaren waar ik zei dat ik in mijn eindexamen jaar hard zal werken. Dat was een leugen, ik ben luier dan ooit en de vraag blijft: waarom? En misschien is het angst. Ik ben bang om te falen, ik ben bang dat ik daadwerkelijk slecht in het vak ben en ik dat zal zien als ik er hard werk in stop. Of misschien ben ik bang dat door hard te werken ik een slechter cijfer krijg. (Dat klinkt vreemd, maar dat is mij in het verleden wel eens gebeurd). Ik weet dat het onzin is, ik begrijp dat mijn toekomstige ik zo dankbaar is als ik er nu even werk in stop, maar ik wil niet geconfronteerd worden met alles wat ik niet kan. Ik durf dat niet en ik ben te lui om er werk van te maken om het daadwerkelijk te kunnen.

Misschien is dit hele verhaal onzin en ben ik gewoon alleen maar lui. Normaal als ik dit soort dingen typ, dan schrijf ik aan het einde dat ik het nu echt anders ga doen, maar dat schrijf ik nu niet, want ik weet dat dit soort teksten er niet voor zorgen dat ik het nu echt anders ga doen. Ik weet niet wat daarvoor zorgt. Wat ik ga doen, is mijzelf zo min mogelijk afleiden en ik ga beginnen, in elk geval beginnen met wiskunde. Ik denk dat ik het vanaf nu moet gaan zien dat elk kleine beetje werk wat ik doe een win is, in plaats van dat elke kleine beetje wat ik doe, te weinig is.