De onzin van natuurkunde (een gedicht dat daar eigenlijk niet over gaat)

Ik ben verdwaald op mijn eigen rechte weg.
De betekenis van alles is verdwenen.
Het lijkt allemaal één grote omweg.
Gebruik ik de verkeerde benen?
Het lijkt allemaal zo verschrikkelijk spoorloos.
Het lijkt allemaal zo ontzettend doelloos.
en kansloos
en nutteloos
en hopeloos
en eindeloos
en ik ben zo ontzettend motivatieloos.
Ik zie nergens de betekenis.
Ik zie, ik voel, ik ben zo niets.
Gevoelens lijken geschiedenis.
Ik voel niet echt iets.
Dat wat mij vroeger zo dreef,
lijkt nu allemaal zo ontzettend schreef.
Wat ik dacht dat ik wou
is nu verkleurd in blauw.
Ik vind mijzelf veel te vaak alleen,
zonder inspiratie, zo afgezonderd van iedereen.
Ik weet niet wat het is, wat ik kan veranderen.
Waarom ben ik niet zo blij, als alle anderen?
Waarom luistert mijn eigen brein niet naar mij?
Wanneer is het nu eindelijk allemaal voorbij?
Wanneer is de normale weg weer een stukje
dichterbij?

Babette

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

de date

De media

Jij bent jij en ik ben ik