De klok tikt verder
Wat nu? Niemand zei de woorden hardop, maar iedereen dacht ze. Ik keek de groep rond. Elk gezicht anders, maar één ding deelden ze allemaal: de intense vermoeidheid. Vermoeid door hun eigen geest. Iedereen zweeg en het was muisstil. Je hoorde alleen maar de klok verder tikken, een geluid dat me ontzettend nerveus maakte. Hoe lang moesten we hier nog zitten? Ik wierp een blik op de klok. 14h33. Nog 27 minuten en 43, 42,41... seconden. In mijn hoofd telde ik verder. Ik moest ook niet op de klok kijken, daarvan werd mijn hoofd te vol. Vol met getallen. Nog 26 minuten en 53 seconden. Geen begeleider was te zien. Waar was de begeleider? Mijn handen waren klam, mijn lichaam werd koud, mijn adem werd sneller. 23,22,21,20. In mijn hoofd was geen ruimte voor getallen. Ze moesten weg, weg, weg. Waar was de begeleider? Ik keek om me heen. Nog 25 minuten en 15 seconden. De begeleider was er nog steeds niet. De gezichten om me heen scheen dit niet veel uit te maken. Paniek, zoveel paniek. Mijn linkeroog begon te knipperen, mijn adem begon op hijgen te lijken. Ik sloot mijn ogen en sloot mijn koude maar zweterige handen. Rustig, nu niet in paniek raken. En dan verbreekt iemand de stilte. "Hallo, sorry dat ik te laat ben. We kunnen beginnen." Ik open mijn ogen, mijn adem wordt rustiger. De begeleider zit daar, met het balletje, zoals altijd. Vandaag was hij alleen 6 minuten en 23 seconden te laat. Ik adem trillerig uit, alles is oké. Om me heen de vermoeide gezichten. De gezichten zijn niet vertrouwd, de vermoeidheid wel. De bal gaat rond. De gezichten krijgen een naam. Sommige ken ik al. Sommige namen zijn mooi, andere afgrijselijk.. De begeleider zit rustig op zijn stoel. Dit is zijn routine, alleen was hij vandaag te laat. Ik kijk de kring rond, de bal belandt in mijn handen. "Hallo, ik ben Milo." "Ik adem rustig uit. IK had niet op de klok moeten kijken. Nog 18 minuten en 32 seconden.
Reacties
Een reactie posten