De glinsterende zee

Ik keek in zijn ogen, waarin de zee glinsterde. Hij keek treurig naar de horizon. "Wat is er?" Ik verstoorde zijn gedachten. Afwezig zei hij:" Ik...niks." Hij keek naar de schelpen op het strand. Toen pakte ik mijn handdoek en legde hem op mijn plekje, sprong vervolgens de zee in. Ik voelde het genot van de koude waterdruppels op mijn arm. Marc keek nog steeds afwezig naar de schelpen. Ik vroeg me af wat er zich in zijn hoofd afspeelde. Waar zou hij aan denken? Waarom was hij zo treurig? Zou hij ook aan Pien en haar vriendinnen denken? Of aan de voetbalwedstrijd van gisteren? Zou hij aan mij denken? Ik kreeg een warm stroperig gevoel bij die gedachte. Toen dook  ik naar beneden en voelde het zout in mijn ogen prikken. Langzaam trappelde ik weer omhoog en zag dat Marc eraan kwam. Hij dook in de zee en zijn bruin-blonde haren werden nat. Nu liep ik over het zand en voelde de zachtheid van het zand tussen mijn tenen. Ik pakte mijn handdoek en veegde het eraf. Het schuurde en deed pijn, van de zachtheid was niets meer over. Zorgvuldig legde ik mijn handdoek weer neer en ging weer liggen. Ik zag Marc naar beneden duiken, legde mijn hand op het zand, het was heet. Onaangenaam heet, ik trok hem terug. Marc kwam uit het water en had nog steeds die treurige blik op mijn gezicht. "Dalia." "Hmm" "Het is uit met Anne." Ik kreeg een raar gevoel in mijn buik, een soort blijdschap. Een gevoel waarvan je wist dat je hem eigenlijk niet mocht hebben. Hij keek naar de grond en ging naast me zitten. "Ik was zo verliefd, ik dacht echt dat het goed was tussen ons. Ze heeft me voor Boy laten zitten." Ik keek naar zijn ogen en probeerde een spoor van verliefdheid te vinden. Marc vond ik al jaren leuk, maar had de hoop allang opgegeven. Toen ik hoorde dat hij met Anne was, was het helemaal einde oefening. Nu was er weer wat hoop. Wat was ik egoïstisch om nu aan mezelf te denken. De zon verwarmde mijn natte bruine haren. Marc stond op en liep naar het strandhuisje. We waren sinds de kleuterschool al beste vrienden en hij had het nooit door dat ik verliefd op hem was. Of tenminste, dat dacht ik. "Ik ga maar eens. Mijn moeder zal wel ongerust zijn" Ik knikte, en ging weer liggen. Marc was weg. Waarschijnlijk huilde Marc nu, om Anne. Ik keek naar de foto van Michiel in mijn tas. Ik moest het uitmaken met hem. Ik vond Marc leuk. Met een ruk stond ik op en dook de zee opnieuw in. Het koude water en de warme zon, verhitten en verkoelden mijn lijf. Ik had zin om te gillen, keek kort om me heen en gilde toen. Een gil die eigenlijk meer op een brul leek ontsnapte mijn lijf. Een paar meisjes liepen voorbij, ik hoopte dat ze het niet gehoord hadden. Ik zag Anne met Boy en Ilse met Michiel. "Michiel!" Hij keek op en ik zwaaide als een bezetene. Langzaam kwam hij naar me toe. Ik zag dat de anderen volgden. Anne stribbelde even tegen maar kwam toen ook. "Hey Dalia, ik was even aan het wandelen, het is zo mooi hier." Ilse keek me aan en toen de anderen wegliepen kwam Ilse naar me toe. "Boy en Anne. Nu is Marc weer vrij." Ik lachte en zei:" Kan jij het uitmaken en kom erbij, het water is heerlijk." Ze knikte en rende weg. Ik wist dat dit een kut actie was, maar dat kon me niet zoveel schelen op dat moment. Michiel keek Ilse aan en kreeg rode ogen, liep vervolgens snel naar Anne en Boy. Anne keek even achterom en schonk me één van haar vuile blikken. Toen sprong Ilse in het water, ik dacht aan Marc en voelde me schuldig. Ik kon niet anders dan aan zijn mooie stralende lach, zijn fonkelende ogen, zijn stoere haar en zijn schattige gezicht denken. Het leek alsof er niets om me heen was, het leek bijna alsof ik in Marcs armen lag. Mijn mooie dagdroom werd verstoord door spetters van Ilses duik. Ik keek over het strand en Marc staan. Zijn rode ogen keken me aan, hij had gehuild. Ilse zei iets maar ik hoorde het niet, niet meer. Ik sprong uit het water en rende naar hem toe. Hijgend kwam ik aan en zei:" Het komt wel goed, Ze... is gewoon een gemeen kind." Hij zei niets, keek me alleen maar aan met zijn rode ogen. Ik voelde de brandende tranen achter mijn oogkassen. Waarom was ik zo egoïstisch. Waarom was leefde ik niet met hem mee? Langzaam stroomden de tranen over mijn gezicht. Ik wist niet eens waarom ik huilde, misschien omdat hij niet zei ' Het is oké want ik hou van jou.' Ik kon hem er niet toe dwingen natuurlijk. Ilse keek naar me, ik voelde haar ogen in mijn rug prikken. En toen, floepte het eruit. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond alsof ik de woorden weer terug kon stoppen. Ik zou het willen wat ik zei:" Ik hou van je." Hij keek me raar aan en zei:" Ik... Dalia. Je weet dat ik.. Nu niet. " Hij liep weg, ik keek hem stom achterna. Ik had niet eens door dat ik huilde, het was alsof er een mes mijn borstkas doorstak. Een stem in mijn hoofd zei 'Had je het maar niet moeten zeggen' Een andere zei:' Hij draait wel bij.' Ik wilde naar mijn eigen stem luisteren, maar die kon ik niet vinden. Ik wilde schreeuwen, maar huilen leek het enige wat nog ging.