Geen fictie, maar een plotselinge gedachte in de trein

Het giet met bakken uit de hemel. De regen begon met een rustig miezeren en begon vervolgens keihard te gieten. De straten zijn leeg, op een paar rennende mensen na. Ik zit hier te wachten op mijn trein, die zo komt. De bomen waaien wild heen en weer, de lucht is grauw. De regen maakt mijn hoofd leeg, de koude wind zorgt voor verfrissing. Ik geniet van dit woeste weer, in tegenstelling tot de rest van de wereld. De trein komt piepend aan, zit vol met kleine regendruppels die langzaam langs het raam naar beneden glijden. Ik stap in de trein die vrij vol is. Langzaam zoek ik een plek naast het raam en ga zitten. Om me heen zie ik andere treinen rijden. We komen in beweging. Mijn been deinst rustig heen en weer. Ik kijk naar de druppels die langzaam het raam afdruppen. Het is warm en droog in de trein. Ik snak naar de koude regendruppels op mijn huid. Het is me veel te warm in deze trein. Hoewel mijn blik nog strak gericht op het buitenlandschap staat, dwalen mijn gedachten af. Ik vraag me af hoe het moet zijn om verliefd te zijn. Een zoet, romig gevoel stel ik me voor. Bij de gedachte krijgt ik het warm in mijn buik, een fijn gevoel kruipt over me heen, een geborgenheid, veiligheid. Ik moet mezelf eraan herinneren dat ik niet verliefd ben, dat nog nooit ben geweest. De zoete, warme gitaar muziek van Carla Bruni die door mijn oortje komt helpt daar zeker niet bij. De regen begint minder erg te worden, een teleurstelling komt over me heen, ik wil straks in de stromende regen lopen, en hardlopen. Mijn gedachten zijn overgegaan naar de toekomst. Ik denk na over hoe mijn studentenkamer eruit zal zien en plotseling, uit het niets, merk ik dat ik maar een meisje ben. Altijd heb ik gedacht dat ik iets speciaals ben, anders. Ik ben maar een meisje met haar zorgen en dromen. De gedachte maakt me verdrietig.
De regen is gestopt maar opeens lijkt het lopen in de regen verre van relevant.