Babette's sea of life

Het is een baby in de maak geleden dat het trillen nog als zoemen voelde. Nu zijn wij zo dichtbij een aardbeving dat ik eigenlijk niet meer durf te lopen. We hielden ons stil want wij wisten ook wel dat die zoem pijn ging doen, maar ik dacht dat negen maanden alleen positief mochten zijn. Baby's claimen die tijdspan, doden mogen dat niet. Zie je de kopjes trillen? Wanneer is de geboorte die tot verwoesting leidt? Ik wil terug naar een zoem zodat ik nog kan denken dat een bij dichtbij mijn oor vliegt. Nu zie ik alleen de kopjes trillen en iedereen rent weg en er is niets om de schade te bedwingen. We hadden de zoem niet moeten negeren We hadden moeten adopteren We hadden alles anders moeten doen Want nu kunnen we niet meer terug naar 'toen'.

water klotst tegen de rand van de boot er mist zout, het water is te zoet varend glijden we nog een golf verder maar nog steeds is het water veel te zoet we willen korrels die op onze huid kleven en kokhalzen als we druppels inslikken we zijn op zoek en varen langzaam verder want het water is te zoet

Ik ben te moe om nog op te kijken, want je lijkt zo een klein jongetje. Ik vraag mij af of al mijn gedachtes over ons, allemaal verkeerd waren. Snap ik helemaal niets van het lot? Of is het lot gewoon onzin? Had ik een kans, maar was ik te lui en was ik te bang? Nu ik terug kijk naar alle 'speciale' momenten tussen ons, begin ik het opeens te begrijpen. Want zij was erbij en ik dacht dat wij twee stonden te wachten tot zij weg zou gaan, maar eigenlijk, eigenlijk waren jullie aan het wachten tot ik weg zou gaan. Ik dacht altijd dat ik mensen wel goed kon aanvoelen, maar blijkbaar heb ik geen idee. Er was nooit iets tussen ons, nooit, en alle rare momenten tussen ons waren voor jouw gewoon momenten die tussen iedereen zou kunnen gebeuren. Zij is speciaal voor jouw en ik ben een vriendin, niet meer dan dat. En geen zorgen, mijn hart is niet gebroken, want je bent een jongetje, te veel een jongetje, ik wil echt niets van je, maar toch proef ik die bittere nasmaak. Ben ik werkel...

Hoekige tanden bijten zich door alle versteende muren heen We hebben honger en pakken bij gelegenheid flitsen om ons eten beter te zien We willen meer, meer, meer, meer. Het eten wordt dunner muren allemaal vol tandafdrukken verslonden en wat overblijft is vlees vol zout misschien moeten we vegetarisch worden

We passeren elkaar als boten in de nacht een korte knik maar meer niet we vragen ons af waar de ander heen gaat, nu het nog zo ontzettend donker is en de zee is zo groot maar de zwakke lichten van onze boten geven ons niet genoeg aanwijzingen om ergens heen te gaan dus varen we heen en weer en passeren elkaar steeds weer opnieuw

Een tijdje geleden schreef ik dat ik elke dag 400 woorden wilde gaan schrijven. Dat is mislukt, dat heb ik niet eens een week vol kunnen houden. Vervolgens zei ik dat ik elke dag iets moest schrijven, iets, maakte niet uit hoe lang of kort. Ook dat is mislukt en ik denk dat ik heel erg langzaam begin te realiseren waarom. Ik kan mij niet aan iets binden. Het idee om één soort beroep te hebben vind ik verstikkend. Om op één plek te leven zorgt voor paniek en het idee om elke dag iets te schrijven is ook iets bindends. Ik ga nu natuurlijk niet zeggen dat dit allemaal niet met mijn groteske luiheid te maken heeft, dat heeft er absoluut alles mee te maken, maar luiheid gaat tot een bepaald punt, toch? Ik vraag mijzelf vaak af of ik niet ergens bang voor ben. Bang voor succes? Bang voor de realisatie dat hard werk echt resultaat oplevert. Is dat de rede dat ik nooit echt ergens voor wil werken? Want zodra ik echt hard werk en ik dan merk dat ik gewoon niet goed genoeg ben, dan kan ik niet...