'Mama'

Er is niets meer, geen moeder-dochter momenten, daar was ik nog te jong voor.
Ik vervloek het menselijk lichaam dat mijn geheugen zo zwak heeft gemaakt,
want anders had ik meer herinneringen gehad.
Mama, je bent voor mij verhalen,
herinneringen die steeds meer vervagen,
je bent een droomachtige existentie, die ik nooit begrijp.
Een opgehemeld, jij doet nooit iets fout, figuur,
waar ik blijkbaar een beetje op lijk.

Je bent de woorden die je opschreef, jaren geleden
je bent, je behoort, zo pijnlijk tot het verleden.

Je bent 'mama' door de lens van een 9-jarige gebleven
en
hoe graag ik wil geloven dat je ergens hangt te zweven,
weet ik alleen dat je hier niet meer bent.

Er is niemand meer die ik 'mama' noemen kan
en jouw noemde ik dat gevoeld ook alleen maar
een seconde lang.

En mama, soms ben ik zo bang
dat mijn brein het niet meer doet
en ik je gezicht vergeten zal, zoals je stem
nu al kwijt is.

En het is oké meestal,
maar als ik dan mijn vrienden hoor
steekt er jaloezie omdat ik even vergeten was
dat mensen moeders hebben.

Ik zou willen dat ik boos op je kon zijn,
je echt even kon haten,
zodat je even hier zou zijn,
zodat we even kunnen praten.

Mama. Hoe meer tijd er voorbij gaat
hoe moeilijker het lijkt.
Tijd heelt niet,
het maakt alleen herinneringen kwijt.

Want jij blijft weg,
opgelost in as,
zonder overleg en nooit meer 'sas'.

Ik wil je zo graag vasthouden en
leer je woorden uit mijn hoofd.
'Hallo zeg' ratelt in mijn brein en zorgt
dat het missen even wordt gedoofd.

Je bent mama, 'mamwiel' soms genoemd.
Je bent mama, je bent tot 'mama' gedoemd.