Babette's sea of life

Hij kijkt mij met een gemene blik aan en ik weet wat hij zal gaan doen. Zometeen pakt hij mijn bord en gooit het op te grond en gaat dreigend boven mij staan, omdat hij zich machtig moet voelen, omdat hij sterker is dan ik. Hij is immers de man en hij is degene die de 'leider' is. Ik denk niet dat ik ooit iemand heb ontmoet die een groter mannelijkheidscomplex heeft, dan hij dat heeft. Niet dat hij dat toe geeft, daar is hij te stoer voor. Hij ziet helemaal niet in dat hij een mannelijkheidscomplex heeft. Stoer doen, domineren hoort immers bij de rol van het mannelijke geslacht. Het is ongelooflijk hoe ouderwets hij nog is in zijn beeld van mannen en vrouwen. Ik begrijp niet hoe hij nog in deze maatschappij funtioneert, maar dat doet hij wel en ik ben bij hem. Samen met hem, elke dag. Ooit wilde ik dat ook echt zijn, inmiddels niet meer, eigenlijk naar de eerste klap van hem niet meer. Het is niet eens het cliché, dat hij gedronken heeft en dan slaat. Of dat hij vroeger geslage...

Mijn ogen gleden over zijn gezicht, zoals ze dat zo vaak deden de laatste tijd. Het leek alsof wij elkaar niet konden ontwijken. Minstens één keer per dag keek ik in zijn ogen, zijn grote blauwe ogen. Minstens één keer per dag dansten zijn blonde krullen in mijn blikveld. Niet dat ik het wilde, ik wilde je ontwijken, zo veel mogelijk. We zeiden niets meer tegen elkaar, niet meer. We keken elkaar alleen maar aan, zonder iets te zeggen, wat alles nog veel ongemakkelijker maakte. Nu weer, ik keek hem aan alleen maar aan, stilte. Niemand durfde, denk ik, iets te zeggen. We dachten beide aan vier weken geleden, hoe dicht wij toen bij elkaar zaten. Niet dat wij er iets van konden herinneren, maar we wisten dat er wat het gebeurd was, dat wij niet alles meer wisten, maakte het misschien nog veel erger. Uiteindelijk sloeg het nergens op, we waren beide oud genoeg om weer normaal met elkaar om te gaan, maar dat ging ik hem ook niet zeggen. We zeiden nog niets tegen elkaar, nog even niet. Voor n...