Babette's sea of life

Trillende, bevende handen zenuwen landen met een klap, mijn benen slap. Ogen vol angst, nerveusiteit heeft een nieuwe vangst. Hij heeft mij in zijn greep, slaat me met zijn zweep, tot ik op de grond val en smeek dat hij ophouden zal. Om mij uiteindelijk toch over te geven en alhoewel mijn handen beven, merk ik dat het zo erg nog niet is en ik hem, als hij weg is, wel mis.

Ik hief mijn hoofd en keek in zijn groene ogen. Ze waren net zo waterig als de mijne. Ik deed mijn best om niet te huilen, maar het mislukte. Alles wat ik wilde, was hem nog even knuffelen, maar hij glipte tussen mijn vingers door en ik kon hem niet meer vasthouden. Ik wist dat het beter was, maar mijn hele borstkast deed pijn door de woorden die zijn mond hadden verlaten de afgelopen minuten. De tranen drupte op mijn tapijt, zijn tranen en de mijne. Mijn hele lichaam deed pijn, ik kon geen woord meer zeggen. "Het spijt me." Ik wist dat hij het meende, maar het hielp niet. Niets hielp. Ik moest gewoon accepteren dat ik zijn hand niet meer kon pakken wanneer ik wilde. Dat ik hem niet meer kon knuffelen als ik mijn niet goed voelde. Zijn lippen die nooit meer tegen de mijne botsten. De hoogtepunten van onze relatie bleven zich afspelen in mijn hoofd en ik wist niet meer zeker of dit echt zo een goed idee was. Hij draaide zich om en wilde gaan. "Wacht." Met een vragend...

De koele wind is verfrissend, verhelderend. Het is precies de wind die ik nu nodig heb. Ik moet helder nadenken, proberen niet te denken aan de afgelopen uren. Alleen maar aan de wind die de uren tot verleden tijd maakt. Ik weet dat de gebeurtenissen in die uren, herinneringen worden en ik weet dat ik ze niet kan vergeten, maar voor nu wil ik mijn best doen om ze te vergeten. Mijn oogleden sluiten zich langzaam en ik merk hoe zwaar ze zijn. Ik ben kapot, gesloopt en ik wil alleen maar slapen. Naar huis kan ik nu niet, niet na alles wat er gebeurd is. Ik doe mijn best om niet te huilen, maar het is moeilijk. Het brok in mijn keel wint het van mijn standvastigheid mijn tranen tegen te houden en langzaam druppen de waterige zoutbolletjes over mijn wangen. Ik veeg ze niet eens weg, daar heb ik de kracht niet meer voor. De beelden flitsen weer voor mijn ogen. Ik hoor de sirenes nog steeds in mijn oren suizen. Mijn stem die mijn broers naam gilt. Het blauwe licht dat mij verblind, de zwa...