Babette's sea of life

Ik ben verdwaald op mijn eigen rechte weg. De betekenis van alles is verdwenen. Het lijkt allemaal één grote omweg. Gebruik ik de verkeerde benen? Het lijkt allemaal zo verschrikkelijk spoorloos. Het lijkt allemaal zo ontzettend doelloos. en kansloos en nutteloos en hopeloos en eindeloos en ik ben zo ontzettend motivatieloos. Ik zie nergens de betekenis. Ik zie, ik voel, ik ben zo niets. Gevoelens lijken geschiedenis. Ik voel niet echt iets. Dat wat mij vroeger zo dreef, lijkt nu allemaal zo ontzettend schreef. Wat ik dacht dat ik wou is nu verkleurd in blauw. Ik vind mijzelf veel te vaak alleen, zonder inspiratie, zo afgezonderd van iedereen. Ik weet niet wat het is, wat ik kan veranderen. Waarom ben ik niet zo blij, als alle anderen? Waarom luistert mijn eigen brein niet naar mij? Wanneer is het nu eindelijk allemaal voorbij? Wanneer is de normale weg weer een stukje dichterbij? Babette

Wat nu? Niemand zei de woorden hardop, maar iedereen dacht ze. Ik keek de groep rond. Elk gezicht anders, maar één ding deelden ze allemaal: de intense vermoeidheid. Vermoeid door hun eigen geest. Iedereen zweeg en het was muisstil. Je hoorde alleen maar de klok verder tikken, een geluid dat me ontzettend nerveus maakte. Hoe lang moesten we hier nog zitten? Ik wierp een blik op de klok. 14h33. Nog 27 minuten en 43, 42,41... seconden. In mijn hoofd telde ik verder. Ik moest ook niet op de klok kijken, daarvan werd mijn hoofd te vol. Vol met getallen. Nog 26 minuten en 53 seconden. Geen begeleider was te zien. Waar was de begeleider? Mijn handen waren klam, mijn lichaam werd koud, mijn adem werd sneller. 23,22,21,20. In mijn hoofd was geen ruimte voor getallen. Ze moesten weg, weg, weg. Waar was de begeleider? Ik keek om me heen. Nog 25 minuten en 15 seconden. De begeleider was er nog steeds  niet. De gezichten om me heen scheen dit niet veel uit te maken. Paniek, zoveel paniek. Mijn...

Ik ben een machine voorgeprogrammeerd, geen perceptie van tijd. Geen mening, alleen maar feit. Sputterend als daar te weinig van is. Mat, van gevoelens geen gemis?

Een glimlach is wat men verwacht Verdriet is toch een schreeuw om aandacht Men wil dat je lacht. Onwetend, de lach is immers een vacht warm, zacht, vertrouwd. maar onder de vacht is het donker, leeg en koud. Mat, dat is het beste woord dat wat vreugde keer op keer vermoord.