Insomnia

Gisteravond was de derde avond in een tijdspan van twee weken dat ik tot vijf uur niet kon slapen. Hier is een stuk dat ik gisteren schreef, uit pure wanhoop om in slaap te vallen:

Met stijf dichtgeknepen ogen
probeer ik weg te zakken naar dromenland.
Tussen al het comfortabele dons
probeer ik eindelijk die wereld in te stappen.
Uren verstrijken in complete duisternis en complete stilte.
Daarbij ontstaat dan langzaam, complete paniek.
Ik moet slapen, de wekker gaat morgen om acht.
Niet nadenken over angsten, toekomst en liefde.
Helemaal niet nadenken. Alleen maar dieper wegzakken tussen de zachte kussen.
Mijn mond gaat open. Ik gaap.
Zie je wel, ik bén moe!
Laat me alsjeblieft slapen.
Ik wil morgen geen wrak zijn

Tot bijna vijfhonderd geteld
en nog steeds lig ik hier.
Totale stilte. Totale duisternis. Totale paniek.
Mijn ogen branden, willen gesloten worden.
Maar wat ik ook probeer, dromenland bereik ik niet.
De tweede keer deze week alweer.
Wordt dit nu iets wekelijks?
Laat me toch slapen, schreeuw ik in complete stilte. Laat me toch weggaan naar geliefd dromenland.
Ik zie alleen de rode cijfers verder tikken.
Mijn lichaam steeds vermoeider, maar hoe hard ik het ook probeer, ik duik niet onder kom niet dieper in het land dan oppervlakkig.
Druk mijn hoofd tegen mijn kussen, gooi de warme deken van me af.
Panisch zie ik mijn wekker staan.
1,2,3 uur slaap voordat de schrille pieptoon mij 'wakker maakt'.
Dus knijp ik mijn ogen nog wat fijner dicht.
En in totale stilte, duisternis en paniek tel ik nog een keer tot honderd.
En hoop langzaam in het dons te verdwijnen om over drie uur wakker te worden door de schrille piep.