Lieve Mama

Lieve mama,

Het is bijna zeven jaar geleden en dit is de eerste keer dat ik je zo aanspreek. Er is heel wat gebeurd in de tussentijd, maar ik vind het moeilijk om te beginnen, aangezien het allemaal zo veel is. Ik ben groot nu, enigszins dan. Volgens mij heb ik jouw lengte, sorry voor het dragen van je kleren trouwens. Ik hoop dat je dat goed vindt. Toen je net overleden was, het klinkt zo ontzettend akelig, toen lukte het vrij snel me erover heen te zetten. Ik was negen en met heel andere dingen bezig, maar nu merk ik pas hoeveel ik mis. Jij zal er nooit zijn om mij uit te leggen wat je voelt of denkt. Je zal er nooit zijn om me te helpen mezelf wat beter te begrijpen. Ik heb het gevoel dat wij op elkaar lijken, dat is wat ik afleid van je dagboeken, maar je zou het nooit kunnen bevestigen. Nog nooit heb ik een serieuze conversatie met je gevoerd en dat is natuurlijk normaal dat je dat met negen niet doet, maar nu ik er behoefte aan heb, voelt het zo leeg. Mama, je schreef zo mooi, waarom heb je daar nooit iets mee gedaan? Vertel me over Roelandt en Diederik. Vertel me over Ruth. Vertel me over je diepe gesprekken met Roelandt, over je jeugd, hoe je denkt. Niemand kan me antwoord geven hierop omdat alleen jij het weet. Het is niet normaal om geen moeder te hebben en ik moet er op de een of andere manier mee leven. Vroeger ging dat wel, ik was klein en ik miste je wel, maar ik had je misschien niet zo erg nodig als dat ik dat nu heb. Ik wil je een knuffel geven, ik wil weten hoe je praat, hoe klinkt je lach en je stem ook alweer? Ik wil weten wat je trekjes zijn, hoe beweegt je lichaam? Ik wil weten hoe je ogen fonkelden als je over een passie praatte. Dat ik het nooit zal weet doet zo ontzettend veel pijn. Geen snijdende pijn, maar een pijn die je af en toe vergeet maar dan met een harde steek opeens terugkomt. Kan je me zien? Ben je trots op me? Ben je blij? Moedig je me aan op het hockeyveld? Moet ik ervoor gaan bij The New York Times? Wat vind je van de dingen die ik doe? Doe ik teveel? Hoe vind je dat ik me kleed? Wat vind je van mijn karakter, ben ik aardig? Ik probeer altijd aardig te zijn. En hoe zit het met de jongens, moet ik een vriendje zoeken? Moet ik vaker uit? Ben ik arrogant? Wat vind je van me, ben je tevreden. Ben je trots? Ik hoop zo erg dat je trots bent en dat je kan zien dat ik je mis. Want ik mis je mam. Ik mis je heel erg. Juist nu, nu ik zelf verloren ben mis ik je. Ik hoop dat je me kan zien en dat ik je ooit weer zie. Weet je wat ik zou doen? Ik zou je knuffelen, en dan je geur opsnuiven, ik zou zoveel vragen en geduldig luisteren. Ik zou je hand vastpakken en die niet meer los laten. Waren je handen dun? Mama, je bent zo mooi. Zo een mooi persoon. Je bent zo lief en creatief en bent ontzettend mensgericht. Je bent behulpzaam en dit op je eigen manier. Je bent zo knap. En ook al kan jij misschien niet vertellen of je trots op me bent, wil ik zeggen dat ik trots ben jouw als moeder te hebben. Ik mis je, lieve mama.

Ik wil een schrijver zijn die zichzelf blootlegt en daarbij een gevoelige kant laat zien. Ik wil de mensen iets zeggen en ik heb het gevoel dat ik mezelf blootleg met dit stukje.