Babette's sea of life

Ik weet niet zeker of ik dit online moet zetten, het is heel erg persoonlijk. Ik heb besloten dit toch te doen. Aangezien dit een persoonlijke blog is  Ik heb dit rare gevoel, het gevoel wat me bedrukt. Dat gevoel heet angst. Mijn leven gaat op het moment best wel goed, en daarmee bedoel ik eigenlijk te zeggen dat het met hockey, gitaar, cijfers en sociale vaardigheden vrij goed gaat. Het leven gaat om balans en ik geloof dat ik een tijdje geleden die balans heb gevonden. Als het dan af en toe een dipje heeft dan is dat ook niet zo heel erg. Dat is hoe ik nu denk. Vorig jaar en die jaren daarvoor had echter erg veel moeite mijn weg te vinden in deze grote wereld. De balans tussen school en mijn andere activiteiten was niet gelijk. Als het met hockey goed ging liet ik gitaar en school links liggen. En andersom.  Daardoor zat ik niet echt heel erg lekker in mijn vel en als ik thuis aankwam was ik vaak chagrijnig. De laatste tijd gaat het echter bijzonder goed. Ik beleef on...

Luister.  Ik ben het zat. De grote wereld die er niets van bakt. We maken er een zooitje van met alle oorlogen en al het geweld. Het klinkt naïef, en dat is het ook. Het is alleen niet normaal hoe groot de zooi is die we maken. Deze planeet is niet eens van ons mensen en de mensen die erop leven zijn ook van niemand. Niemand die het recht heeft om daar iemand van dood te maken. Niemand heeft het recht de planeet te vervuilen. En wie denkt dat hij dat recht wel heeft, mag mij even heel erg duidelijk uit gaan leggen van wie deze aarde dan wel niet is. En wat het dan wel niet is. Die mensen die denken dat de geweld de oplossing is en de mensen die macht willen zijn echt niet slim. Ronduit dom. Hoe kan je nou macht hebben over iets wat niet van jou is?  Hoe kan je de macht willen hebben over mensen met een eigen wil? Hoe wil je die mensen controleren? Hoe durf je te denken dat jij de baas bent over mensen, als jij niet eens een verklaring hebt waarom wij mensen op de aarde ...

Vorige delen niet gelezen?  Klik hier Lana zat naast me en volge het programma uitvoerig. Ik denk dat ze me in de gaten wilde houden maar op dat moment had ik dat niet door. Ik had niets door. Ik kon alleen maar denken aan Daan. Daans geur, Daans lichaam, Daans alles. En ik haatte het. Al zo lang draaide mijn leven alleen maar om hem en net als ik besluit hem wegteduwen uit mijn leven wordt hij vermoord. Hij was dood. Hij was echt dood. Mijn handen trilden nog steeds. Het mobiel wat naast me op de bank lag begon non-stop te trillen. Allemaal berichtjes. Ik pakte mijn telefoon en keek. Er waren veel van Lieve: Omg ik heb net gehoord wat er gebeurd is en het spijt me zo verschrikkelijk voor je! Zodra ik thuis ben (en we gaan nu meteen rijden) kom ik naar je toe!! Heey is alles okay daar? ??? Ik rijd nu weg Ik ben er over een halfuurtje Ik had geen zin om te antwoorden. Ze kwam wel, of ze kwam niet het maakte me niet heel veel uit. Het klonk gemeen, ze was immers mijn beste vr...