Babette's sea of life

Soms wil het even niet. Na weken inspiratie en honderden artikels die je begonnen bent, lukt het gewoon even niet. Het is eventjes op en dat is menselijk. Geen mens is perfect. Lekker cliché. Maar af en toe kan je gewoon even echt niet meer hoe depressief het dan ook klink. Er is erg veel aan de hand op dit moment, en oh nee helemaal niets slechts! Heel veel hockey en ik doe veel met vriendinnen. Als ik dit schrijf morgen, als jullie dit lezen gisteren treed ik op met een vriendin en moest dit helemaal voorbereiden. Verder had ik nog heel veel te doen, ik was veel de stad in en ik huiswerk miste ook niet. Maar nu is alles voorbij en ik weet niet of de inspiratie terugkomt maar ik zal me best doen. Dat zeker. Vandaar vandaag niet heel uitgebreid artikel, gewoon een piepkleine melding.

Je zit tegenover me in de trein. Je grote donkerbruine ogen kijken in de mijne. Je lach is breed en oprecht. Je verteld over je dag. Ik kan het niet laten je te bekijken. Je leuke bruine krullen en je gezicht zijn niet heel knap maar wel heel schattig. Vind ik. Ik moet lachen om wat je zegt. Gelukkig is het geen hysterische giechel maar een normale lach. Ik zeg iets en jij moet ook lachen. Naast ons zit een vrouw die ons raar aankijkt. We lachen ons dood. Het is niet eens grappig maar zijn ogen maken me aan het lachen. Je groette me eerder op de dag ook al zo lief. Met een glimlach en je nam de tijd om te begroeten. Ik weet dat je zo moet uitstappen en ik hoop dat de laatste twee haltes nog heel lang duren. Je praat verder en ik moet lachen over hoe geïrriteerd je bent over je leraren. Ik vertel op mijn beurt hoe irritant ik mijn leraren vind. Ik beschouwde je altijd als een vriend. Ik vond je aardig en het was altijd al ietsje meer dan alleen vrienden maar de laatste tijd maakte mijn ...

Ik keek Daan's vader vol ongeloof aan. Hoe bedoelde hij dat het opzet was. Was Daan vermoord?! Ik balde mijn trillende handen in een vuist en drukte ze zo dicht samen dat ze wit wegtrokken. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist niet wat ik voelde. Was ik verdrietig? Nee, ik was vooral boos. Nee, ik was woedend. Ik was razend. Tranen stonden in mijn ogen maar ik vocht tegen ze. k spande mijn kaken op elkaar. Daan's vader keek me aan. zijn ogen stonden vol met tranen. Hij leek op Daan. Zijn ogen waren ook groen en zijn gezicht was de oudere versie van Daans gezicht. Ik haalde diep adem en probeerde mijn tranen weg te slikken. En toen verslapte ik. Ik viel huilend tegen Daans vader aan. Misschien had ik me er een ander moment voor geschaamd maar nu voelde het goed. Daans vader hielt me stevig vast, zou hij weten dat het uit was met Daan? Ik maakte me los uit zijn greep en zei:"Ik ga maar naar huis." Hij knikte. Ik liep naar mijn fiets en fietste naar huis. Er kwamen ...

Het lukt! Het lukt het lukt het lukt het lukt!!!! Ik heb al weken een wekelijkse blogpost en ik ben blij, ik ben zo ontzettend blij!! Ik merkte hoe erg ik het vond dat de artikels niet regelmatig kwamen en nu komen ze dat weer, ik heb weer artikels ingeplant staan en alles loopt op rolletjes. Het loopt zo goed dat ik erover na zit te denken om twee keer per week artikels online te zetten maar ik ben bang dat hem me dan wat teveel wordt. Ik ben bang dat ik weer in een blogdipje raak.. Dus ik denk dat ik het gewoon zo laat en tevreden ben :)

Jullie weten vrij weinig over mij. Ik plaata niet al te persoonlijke berichten op mijn blog en foto's van mijn gezicht staan er niet op. (ooit hebben ze er wel op gestaan maar ik heb ze later gewist) Ik ben vrij anoniem voor jullie. De blogs die ik lees zijn allemaal vrij open blogs en de persoon die het schreeft heeft er geen moeite mee zijn problemen op het internet te zetten en als je die persoon iets langer volgt kom je veel over hem of haar te weten. Ik vind deze blogs ook leuk om te lezen. Waarom doe ik het dan zelf niet? Ten eerste omdat ik het eng vind. Ik vins het internet sowieso een beetje eng, het is zo mega groot en ik ben er maar zo een klein deeltje van... Maar ik vind het eng foto's te delen op een openbare blog en ik weet dat je het op instragam en google net zo goed kan vinden en als iemand me wil stalken zal hij of zij genoeg informatie over me vinden maar ik vind het op een blog net wat groter. Als op instagram een vieze oude man me wil volgen kan ik hem alt...