De doodse stilte

Een doodse stilte heerst door het grote huis. Elk kraakje wordt opgemerkt en klinkt in deze stilte als een hard geluid. Het tikken van de klok is iets wat niemand hoort. In deze stilte hoor je hoe de seconde wijzer de secondes telt. Het is een hard geluid. Starend zit ik op de bank, en luister naar de geluiden. Buiten is het donker. Pikdonker. Het is kwart voor negen, niet eens heel laat. Er is niemand thuis, ik ben compeelt alleen. Alles zou ik kunnen doen maar ik zit, op de bank zit ik. Starend. Naar wat, is niet duidelijk want het kastje wat daar nu al zo lang staat kan niet opeens heel erg bijzonder zijn geworden. Een harde grom komt vannachter mij, de afwasmachine maakt het geluid, heel normaal, toch is het nu wel erg luid. De lamp schijnt fel maar net niet in mijn ogen, en ik zit nog steeds starend op de bank licht voorovergebogen. Iets doen komt niet bij me op. Ik zit hier toch goed. Alweer maakt de keuken geluid. Een klein geluid. En toch zo verschrikkelijk luid. De stilte is heerlijk en toch ook zo eenzaam. Ik geniet en voel me alleen. Het simpelste geluid heel erg luid. En ik, op de bank, starend voor me uit.

Reacties

Populaire posts van deze blog

de date

De media

Jij bent jij en ik ben ik