'Mama'
Er is niets meer, geen moeder-dochter momenten, daar was ik nog te jong voor. Ik vervloek het menselijk lichaam dat mijn geheugen zo zwak heeft gemaakt, want anders had ik meer herinneringen gehad. Mama, je bent voor mij verhalen, herinneringen die steeds meer vervagen, je bent een droomachtige existentie, die ik nooit begrijp. Een opgehemeld, jij doet nooit iets fout, figuur, waar ik blijkbaar een beetje op lijk. Je bent de woorden die je opschreef, jaren geleden je bent, je behoort, zo pijnlijk tot het verleden. Je bent 'mama' door de lens van een 9-jarige gebleven en hoe graag ik wil geloven dat je ergens hangt te zweven, weet ik alleen dat je hier niet meer bent. Er is niemand meer die ik 'mama' noemen kan en jouw noemde ik dat gevoeld ook alleen maar een seconde lang. En mama, soms ben ik zo bang dat mijn brein het niet meer doet en ik je gezicht vergeten zal, zoals je stem nu al kwijt is. En het is oké meestal, maar als ik dan mijn vrien...