Babette's sea of life

Er is niets meer, geen moeder-dochter momenten, daar was ik nog te jong voor. Ik vervloek het menselijk lichaam dat mijn geheugen zo zwak heeft gemaakt, want anders had ik meer herinneringen gehad. Mama, je bent voor mij verhalen, herinneringen die steeds meer vervagen, je bent een droomachtige existentie, die ik nooit begrijp. Een opgehemeld, jij doet nooit iets fout, figuur, waar ik blijkbaar een beetje op lijk. Je bent de woorden die je opschreef, jaren geleden je bent, je behoort, zo pijnlijk tot het verleden. Je bent 'mama' door de lens van een 9-jarige gebleven en hoe graag ik wil geloven dat je ergens hangt te zweven, weet ik alleen dat je hier niet meer bent. Er is niemand meer die ik 'mama' noemen kan en jouw noemde ik dat gevoeld ook alleen maar een seconde lang. En mama, soms ben ik zo bang dat mijn brein het niet meer doet en ik je gezicht vergeten zal, zoals je stem nu al kwijt is. En het is oké meestal, maar als ik dan mijn vrien...

Het is een baby in de maak geleden dat het trillen nog als zoemen voelde. Nu zijn wij zo dichtbij een aardbeving dat ik eigenlijk niet meer durf te lopen. We hielden ons stil want wij wisten ook wel dat die zoem pijn ging doen, maar ik dacht dat negen maanden alleen positief mochten zijn. Baby's claimen die tijdspan, doden mogen dat niet. Zie je de kopjes trillen? Wanneer is de geboorte die tot verwoesting leidt? Ik wil terug naar een zoem zodat ik nog kan denken dat een bij dichtbij mijn oor vliegt. Nu zie ik alleen de kopjes trillen en iedereen rent weg en er is niets om de schade te bedwingen. We hadden de zoem niet moeten negeren We hadden moeten adopteren We hadden alles anders moeten doen Want nu kunnen we niet meer terug naar 'toen'.