Jongens en verkeerde percepties
Ik ben te moe om nog op te kijken, want je lijkt zo een klein jongetje. Ik vraag mij af of al mijn gedachtes over ons, allemaal verkeerd waren. Snap ik helemaal niets van het lot? Of is het lot gewoon onzin? Had ik een kans, maar was ik te lui en was ik te bang? Nu ik terug kijk naar alle 'speciale' momenten tussen ons, begin ik het opeens te begrijpen. Want zij was erbij en ik dacht dat wij twee stonden te wachten tot zij weg zou gaan, maar eigenlijk, eigenlijk waren jullie aan het wachten tot ik weg zou gaan. Ik dacht altijd dat ik mensen wel goed kon aanvoelen, maar blijkbaar heb ik geen idee. Er was nooit iets tussen ons, nooit, en alle rare momenten tussen ons waren voor jouw gewoon momenten die tussen iedereen zou kunnen gebeuren. Zij is speciaal voor jouw en ik ben een vriendin, niet meer dan dat. En geen zorgen, mijn hart is niet gebroken, want je bent een jongetje, te veel een jongetje, ik wil echt niets van je, maar toch proef ik die bittere nasmaak. Ben ik werkel...