Babette's sea of life

Hij probeert wel te denken,  productief te praten,  maar zijn hoofd is  bij gisternacht,  hoe zij samen 'zaten'.  De eerste die hem  vasthield, zoals iedereen het kan.  Een eerste en ook een laatste  keer, jij bent niet wat hij wil,  jij bent niet zijn plan.  Hij wil, niet nadenken  over gisteren, en jou Hij zou willen, dat het andere handen waren iemand die hij ietsje meer vertrouwd.  De snerpende beelden moeten weg, uit zijn hoofd want aan jou wil hij niet denken de beelden zijn nog lang niet gedoofd. 

Mijn lichaam dondert met een grote klap tegen de muur. Het voelt alsof mijn hersens tegen mijn schedel klappen. In mijn ooghoek zie ik allemaal mensen die naar mij kijken. Langzaam zak ik op de grond. Robin kijkt naar mij en spuugt in mijn gezicht, vervolgens loopt hij weg. Mijn hand gaat naar mijn gezicht en wordt gelijk helemaal rood. De ijzerige smaak van bloed vult mijn mond. Een grote hand helpt mij omhoog. Mijn knieën kraken, net als mijn rug. Een stem praat tegen mij, maar de woorden zijn vage klanken en ik begrijp niet wat er gezegd wordt. Mijn blikveld is troebel en mijn linkeroog is zo dik dat ik er helemaal niets uit zie. Alle geluiden om mij heen vormen een grote brei. Mijn ribben doen pijn, ik denk dat er iets gebroken is, ademenen gaat moeilijk. Door het zuurstoftekort flitsen er zwarte vlekken voor mijn toch al beperkte zichtveld. Er valt nog steeds niets te verstaan, de klanken vormen geen betekenis. In mijn zak trilt mijn telefoon en ik weet dat het mijn zusje is. ...