Insomnia
Gisteravond was de derde avond in een tijdspan van twee weken dat ik tot vijf uur niet kon slapen. Hier is een stuk dat ik gisteren schreef, uit pure wanhoop om in slaap te vallen: Met stijf dichtgeknepen ogen probeer ik weg te zakken naar dromenland. Tussen al het comfortabele dons probeer ik eindelijk die wereld in te stappen. Uren verstrijken in complete duisternis en complete stilte. Daarbij ontstaat dan langzaam, complete paniek. Ik moet slapen, de wekker gaat morgen om acht. Niet nadenken over angsten, toekomst en liefde. Helemaal niet nadenken. Alleen maar dieper wegzakken tussen de zachte kussen. Mijn mond gaat open. Ik gaap. Zie je wel, ik bén moe! Laat me alsjeblieft slapen. Ik wil morgen geen wrak zijn Tot bijna vijfhonderd geteld en nog steeds lig ik hier. Totale stilte. Totale duisternis. Totale paniek. Mijn ogen branden, willen gesloten worden. Maar wat ik ook probeer, dromenland bereik ik niet. De tweede keer deze week alweer. Wordt dit nu iets we...