Babette's sea of life

Het is negen uur, na een vermoeiende autorit in het donker komt hij thuis. Hij opent de deur en wordt verwelkomt door complete duisternis. Er is niemand thuis, niet anders dan verwacht. Zijn hand glijd over zijn gezicht, hij moet zich weer scheren. Zijn baard is alweer twee dagen oud, maar hij kan zichzelf er niet toe brengen deze af te scheren. Te veel werk, te vermoeiend, te weinig tijd. Als hij het licht heeft aangeknipt loopt hij de keuken in. Zijn maag gromt. Het was laat geworden op kantoor, er was zoveel te doen. Als een goedlopende machine loopt hij naar zijn vriezer, haalt er een pizza uit en doet hem in de magnetron. Snel en makkelijk. Een zucht verlaat zijn lichaam als hij naar zijn buikje kijkt. Dat maakt hem ook niet zo veel uit. Hij doet het toch voor niemand, er was niemand die het wat uitmaakte hoe hij eruit zag. De zoemende magnetron is het enige wat geluid maakt in het grote kille appartement. Weer wordt de ijskast opengetrokken, de grote harige hand van de man grijpt...

Wat is de vraag? Vragen stel ik mijzelf elke dag en ik probeer de antwoorden te vinden doordat ik om me heen kijk en luister. Op de vragen die ik stel krijg ik niet heel veel antwoorden. Dat is frustrerend, zeker als je jezelf deze vragen de hele tijd stelt.  'Wat gebeurd er na de dood?' 'Waarom zijn we hier?' Twee voorbeelden van de vragen waar ik zo graag antwoord op wil. Dolen we allemaal wat rond? Ik ben vaak bang dat het helemaal geen zin heeft. Dat er niets is. Ik leef heel erg in de toekomst. Denk altijd na over later, fantaseer over mijn studie, baan, man, kinderen, hond, noem maar op. Dat zit in mijn karakter, dat betekent niet dat het goed is. Mijn moeder is overleden toen ik negen was en ik merk daar nu meer van dan toen, nu komen er die vragen die ik haar wil stellen, nu merk ik hoeveel ik mis of gemist heb. En ik wil erin geloven dat ik haar weer zie. Ik heb bijna het gevoel dat het zo moet zijn, ze heeft me nog zoveel te vertellen, maar ik ben bang dat er ...