Lieve Mama
Lieve mama, Het is bijna zeven jaar geleden en dit is de eerste keer dat ik je zo aanspreek. Er is heel wat gebeurd in de tussentijd, maar ik vind het moeilijk om te beginnen, aangezien het allemaal zo veel is. Ik ben groot nu, enigszins dan. Volgens mij heb ik jouw lengte, sorry voor het dragen van je kleren trouwens. Ik hoop dat je dat goed vindt. Toen je net overleden was, het klinkt zo ontzettend akelig, toen lukte het vrij snel me erover heen te zetten. Ik was negen en met heel andere dingen bezig, maar nu merk ik pas hoeveel ik mis. Jij zal er nooit zijn om mij uit te leggen wat je voelt of denkt. Je zal er nooit zijn om me te helpen mezelf wat beter te begrijpen. Ik heb het gevoel dat wij op elkaar lijken, dat is wat ik afleid van je dagboeken, maar je zou het nooit kunnen bevestigen. Nog nooit heb ik een serieuze conversatie met je gevoerd en dat is natuurlijk normaal dat je dat met negen niet doet, maar nu ik er behoefte aan heb, voelt het zo leeg. Mama, je schreef zo moo...