Mijn hoofd boven houden
De laatste adem die je in je hebt blaas je uit. Het klinkt als een soort verlossing. Het is voorbij. Na al die tijd. En dan ben je weg, op een andere plek. En wij. Die met brokken in onze kelen staan en allemaal hetzelfde denken:" Ik zal je nooit meer zien." En wij allemaal voelen hoe je niet meer leeft. Je lichaam trekt wit weg. Maar het is niet meer jij. Het is zelfs eng, hoe je er nu zo futloos bij ligt. Of je lichaam. En wij moeten ons aan een leven zonder jou aanpassen. Jou herinneringen blijven. Jouw geur blijft, maar na een tijdje zal ook die vervagen. En na een tijdje zullen we allemaal je stem niet goed meer kunnen herinneren en hoe je was, je gedrag, uiterlijk, je lach. Niets, langzaam maar zeker ontglipt het je één voor één. Al koester je het zo erg. Het zal vervagen. Maar nu zitten alle herinneringen nog fris in ons geheugen. Omdat ze net een herinnering geworden zijn. Nu denken we allemaal nog aan je lach en je stem die zo helder in ons geheugen gebrand zit. We k...