Alleen in een veld
Ik sta alleen. Alleen in het veld. Ik kijk omhoog. De donkere wolken sluiten mij al bijna helemaal in. Ik weet dat er onweer aan komt. Ik voel dat donder bijna komt. Ik kijk om me heen. Ik kan nergens heen. Het veld is te groot om weg te rennen. Dat zou geen zin hebben. Ik kijk weer omhoog. De regen valt naar beneden. De koude druppels vallen in mijn nek en glijden over mijn armen. Mijn gezicht staat gespannen. En dan plots. Een donder. Ik probeer te tellen. Ik probeer te kijken of hij ver weg is. Ik kijk over het veld. Het valt me op dat ik extreem rustig ben. Van binnen ben ik in paniek. Ik kijk in de verte. Zie leegte. Het lijkt wel alsof het veld oneindig door gaat. De wolken worden steeds donkerder. Ik voel me opgesloten. De regen wordt heftiger. Zo komt er bliksem. Straks. Er kwam weer een donder. Ik schrok. Mijn armen waren gevoelloos. Net als mijn benen. Eigenlijk wil ik wel wegrennen maar ik weet niet waar naar toe. Ik kijk -hysterisch inmiddels- om me heen. De tranen lopen o...