schizophrenia
"Niemand weet, niemand ziet. Niemand luistert", mompelde ik. "Wat zeg je Bouke?" "Niets laat maar." Lavendel glimlachte naar me. Die stralende glimlach. Daarmee kon ze mensen beter maken, mij beter maken. Langzaam, speels, liep ze naar me toe. "Je bent al de hele dag aan het mompelen. Is er iets Bouk?" Ze greep mijn heupen vast en trok me naar haar toe. Haar geur, ze had net haar haren gewassen, de frisse geur verbreidde zich in mijn neus. Ik sloot mijn ogen. Alleen maar haar geur, zo dicht bij me. "Er is niets, ik ben een beetje moe." "Lag mijn bed niet lekker?" Ze glimlachte ondeugend naar me. "Nee hoor, ik heb gewoon veel aan mijn hoofd." Ik sloot mijn handen om Lavendels heupen. "Wat dan?" "Niets, laat maar." "Bouke. Praat met me." Alleen haar geur wilde ik. Ze keek omhoog, haar bruine ogen keken me aan. Ik keek langzaam op naar haar. Opeens stond daar Emily, mijn kleine zusje, wat d...